Ikke Naider... en... kin gebeule?

Jurre heeft ontdekt dat zijn roepnaam anders is dan het was (hij had wel heel goed in de gaten dat ie eerst Schnaider heette en dat zijn Nederlandse naam Jurre is). Waarschijnlijk heeft hij nu door dat vriendinnetjes Wismaїline en Myka en Manaïka nog steeds hetzelfde heten als in Haïti, want plotseling stond hij voor me en zei vastberaden "ikke Naider".. dat je het maar even weet. Op mijn vraag of ie ook Jurre heet zei hij ook ja. Toch blijft hij nu wat meer volharden in Schnaider, want ook als hij iets aangeeft wat van hem is zegt ie "Naider syn?".

Nou prima hoor, ons maakt het niet uit, we hebben immers ook heel bewust er voor gekozen om de Haitiaanse namen te behouden. De jongens heten dus officieel Jurre Schnaider Merisier Reitsma en Hidde Clarel Merisier Reitsma. Ze mogen zelf kiezen met welke naam ze aangesproken willen worden.

Van de week ook ontzettend gelachen om onze oudste spruit. Hij had per ongeluk een grote boodschap gedaan in de luier in zijn slaap. Toen ik hem de luier af deed keek hij me aan en zei heel onschuldig "kin gebeule?"... Ja hoor schat, het kan gebeuren.. Hoezo bijdehand...

Wat dat betreft doet Hidde, oké Clarel, ook leuk mee. Tijdens het brood eten stond de boter iets te dicht in de buurt. Hij stak heel bewust zijn vingertje in de boter, keek ons aan en zei "ho?"....

En dan dat gezicht er bij.... Wat is het toch een heerlijk stel.

Slapen en consternatiebureau...

Jurre is inmiddels aan zijn tweede week vakantie begonnen. Vorige week vroeg hij 's ochtends nog wel eens "Koalle?" (school), maar nu vindt ie het prima. Nu nog eens even leren om zo nu en dan lekker uit te slapen...

Hoewel ik altijd rond vijf uur op stond, omdat ik zes uur moest beginnen, vind ik nu half zes gewekt worden door mijn kinderen toch wel erg vroeg, hoe lief ik mijn twee koters ook vind...

Hidde heeft inmiddels het ledikant verwisseld voor een echt bed, en dat leidt nog wel eens tot nachtelijke escapades van onze jongste zoon.. Ook wil hij 's avonds nog wel eens aan de wandel gaan. Zo hebben we gisteravond ook vreselijk gelachen om de kleine boef. We kijken 's avonds, als we op bed gaan, altijd even bij de mannen en stoppen ze dan nog even in. Zo ook gisteravond.. Toen ik bij Hidde door de deur keek (ze hebben ieder een eigen kamer) schrok ik best wel want het bed was leeg. In de wetenschap dat ie nooit ver kan zijn omdat we een traphekje hebben, gingen we op zoek. We hadden hem snel gevonden.. Het was een prachtig gezicht; want in alleen een luier lag ie prinsheerlijk te knorren op de grond voor het bed van Jurre.. Het overtillen heeft ie niet eens gemerkt..

Gisteren moesten we ook weer naar het consultatiebureau. Wij noemen het inmiddels "consternatiebureau" voor controle. Gelukkig hoefden ze deze keer geen prikjes. Alleen "even" wegen en meten en de leestest...

Tot onze verbazing was het wegen en meten dit keer in een zucht en een scheet gedaan... Waar het de vorige keren met een hoop gebrul en getier gepaard ging was het nu een makkie..Beide mannen lieten het deze keer gewillig toe..

En opnieuw zijn ze erg gegroeid. We krijgen inmiddels echt twee reuzen dus we moeten maar stoppen met het geven van Pokon..

De leestest ging voor Jurre heel vlotjes. Hidde vindt de auto op het scherm bereinteressant dus bij alles wat er wordt aangewezen zegt Hidde "auto". Ook als de mevrouw van het consternatiebureau dan zegt "nee, dit is een eendje" zegt Hidde weer "auto, auto"..

Het resulteert er in dat we volgende keer nog een keer de leestest moeten doen...

Ook alle andere "kunstjes" gaan prima. Ze zijn dus eerst weer geslaagd..