WE ZIJN THUIS!!!

Inmiddels zit de eerste dag thuis er op. Na meer dan 24 uur onderweg te zijn geweest zijn we heel blij dat er weer zijn. We zijn vrijdag 18 december uit Port au Prince vertrokken richting Miami. Daar aangekomen kwamen we er achter dat we in PaP geen boardingpassen voor de vlucht Miami-Londen en Londen-Amsterdam gekregen hadden. In Miami werd dit probleem snel verholpen; we kregen ze daar op vertoon van onze paspoorten alsnog. Jammer genoeg was het door de drukte niet te doen om te proberen de vlucht Londen-Amsterdam van Harry en Christi om te zetten naar dezelfde als ons. Zij zouden dus in Londen met z'n vieren nog tot 16.30 moeten wachten op de vlucht naar Amsterdam.. Na de aankomst in Londen haastten we ons naar de informatiebalie om boardingpassen te regelen voor onze vlucht naar Amsterdam. Daar aangekomen vertelde de "muts" achter de balie ons vrolijk dat het afgeven van boardingpassen voor die vlucht niet meer mogelijk was want ze waren al aan het inchecken, we moesten maar een nieuwe vlucht boeken.. Tegenstribbelen, smeken enzovoort hielp niet, het mens was onvermurwbaar.. Er zat niets anders op dan een andere vlucht te boeken. We gingen naar de customerservice en kregen daar te horen dat de eerst volgende vlucht van British Airways (die van Harry en Christi) helemaal vol zat en dat we pas om kwart over zes (kwart over zeven Nederlandse tijd) weg zouden kunnen... In overleg met de dame achter de balie, een hele aardige vrouw overigens, besloten we een optie te nemen op de laatste vlucht (om er zeker van te zijn dat we toch nog die avond thuis zouden komen), maar eerst zouden proberen alsnog op de vlucht met Harry en Christi mee zouden kunnen. We kregen blanco boardingpassen en mochten dan naar de incheckbalie van die vlucht om te zien of er eventueel 4 stoelen leeg bleven... Liliane en Thamarah waren inmiddels onderweg naar Nederland, terwijl wij Christi een berichtje stuurden om te zeggen dat ook wij langer moesten wachten. We kregen snel een berichtje terug en nadat we de douane gepasseerd waren vonden we elkaar weer. Na heel veel uren wachten en heel veel vieze luiers en kleding verder (Clarel had inmiddels een prachtig broekje van Myka aan) besloten we om meteen naar de gate te gaan en voor dat het inchecken begon te vragen of er plaats was. De superlieve dame achter de balie aarzelde niet en gaf ons meteen 4 stoelen.. JIPPIE!!!!!!!!!!!!!!!! WE GINGEN NAAR HUIS!!!!!!!!!!

Opnieuw bleek dat we gelijk hadden toen we zeiden dat de paspoorten van de meisjes van Harry en Christi en die van onze jongens aan elkaar vastgeplakt zaten. En ik moet zeggen, we baalden ontzettend dat we niet met "ons eigen" vlucht mee konden, maar het is het wachten meer dan waard geweest. Het heeft zo moeten zijn. Samen met onze vrienden aankomen op Schiphol, en samen door de deur de aankomsthal in stappen was fantastisch en heel waardevol. We zijn dankbaar dat we samen met hen dit alles hebben kunnen delen, en hebben wat ons betreft een vriendschap voor het leven....

JIPPIE!!!!!! WE HEBBEN DE VISUMS EN KUNNEN NAAR HUIS!!

Vandaag een redelijk relaxed dagje gehad. Vanmorgen kwamen Harry en Christi en de meiden naar ons hotel om de dag bij ons door te brengen, wel zo gezellig...

We hebben eerst met elkaar ontbeten en zijn toen in de tuin gaan zitten. Lekker wat spelen, eten en drinken enzovoort. Schnaider is vandaag de hele dag een beetje verdrietig en gooit de kont tegen de krib. Clarel is wat verkouden, is ook koortsig en hoest veel maar eet en drinkt wel lekker. Toen hij uit Bresma kwam hoestte hij al behoorlijk, dat zet dus nog even door. Zo nu en dan maar een zetpil en dan hopen dat het morgen wat beter gaat. Hij ligt nu lekker te ronken dus dat is wel fijn. Harry en Gosse zijn vanmiddag terug gegaan naar de Amerikaanse Ambassade om de paspoorten met visums weer op te halen. Dit was snel klaar en nu zijn we gelukkig klaar voor vertrek. Nu nog 1 hobbeltje te gaan en dat is in Miami te proberen de vlucht Londen-Amsterdam voor Harry en Christi om te zetten naar dezelfde als ons. Want het is natuurlijk het leukst als we in 1 keer met z'n tienen thuis komen. We gaan heeeeel zielig kijken in Miami bij de balie van American Airlines. Moet lukken toch? Het werkte ook bij de Amerikaanse Ambassade...

CONSULAAT EN AMERIKAANSE AMBASSADE

Vandaag was het erg vroeg dag; we hadden om zeven uur vanmorgen een afspraak gepland staan bij de Amerikaanse Ambassade voor de transitvisums voor de kinderen. We stonden rond een uur of vijf op, en Dennis (onze chauffeur) was er om tien voor zes. Helaas hadden we bij de overdracht de paspoorten en papieren niet gekregen, deze lagen nog bij Margarette, de directrice van Bresma en degene die de papierwinkel hier regelt, op kantoor, en zonder paspoorten geen transitvisum... We hebben een poging gedaan om dit via de NAS geregeld te krijgen, maar daar kwam verder geen reactie vandaan anders dan dat ze het aan Margarette zouden doorgeven. Dus besloten we zelf maar actie te ondernemen.

We besloten eerst maar met z'n tienen te gaan ontbijten en vervolgens naar het Consulaat te gaan om de paspoorten op te halen (het Consulaat ging om 8 uur open). Na een lange rit door de stad, waarbij we helemaal door elkaar geschud zijn door het zeer slechte wegdek, arriveerden we rond een uur of acht bij de Consul. Daar kregen we gelukkig onze paspoorten en nog een stapeltje papieren. We besloten om toch nog maar naar de Amerikaanse Ambassade te gaan en de gok te wagen om alsnog, ruim drie uur later dan de afspraak, de visums geregeld te krijgen. Wonder boven wonder hoorden we van Padberg dat de chauffeur van Margarette met de andere papieren onderweg was naar de Amerikaanse Ambassade zodat hij ze ons daar kon overhandigen.. En inderdaad; toen we daar aankwamen zagen we de chauffeur van Margarette lopen met de papieren. We kropen snel uit de auto en werden na het woord "adoption" vlot binnengelaten. Gelukkig mochten we doorlopen naar het loket om de aanvraag voor de visums te kunnen doen. Binnen was het een drukte van belang, maar we werden vlot naar het loket geleid waar we moesten zijn. Waarschijnlijk omdat we de kinderen bij ons hadden werden er een paar mensen van de stoel gedirigeerd en wij mochten gaan zitten. Vervolgens waren we heel snel aan de beurt en we stonden dus vrij snel weer buiten. De visumaanvragen waren goedgekeurd en ze kunnen donderdagmiddag opgehaald worden. Gelukkig hoeven dan de kinderen niet weer mee zodat we besloten hebben dat alleen Gosse en Harry morgen met Dennis terug gaan naar de Ambassade. Jippie... alles dus toch op tijd zodat we vrijdag me z'n tienen op het vliegtuig stappen.

Wow, wat hebben we daar een zin in. We zijn kapot, zowel lichamelijk als geestelijk volledig afgedraaid.....

DAG TWEE MET DE MANNEN..

Zo, de heren liggen nu lekker te knorren. Na de afgelopen nacht heerlijk geslapen te hebben waren ze vanochtend wel vroeg wakker; kwart over vijf om precies te zijn..
Na een beetje spelen en toch nog even liggen even proberen om ze in bad te krijgen. Dat lukte prima; ze lieten zich zonder tegenspartelen uitkleden en wilden ook wel zitten in bad. Even lekker inzepen en toen schoonspoelen en afdrogen. In een mum van tijd stonden er twee heerlijk naar Zwitsal geurende jongens in de kamer. Daarna wij zelf maar even onder de douche door en toen op naar het eten. Alles wat we ze gaven werd met smaak verorberd en het meer is nooit vol... Toen lekker wat gespeeld in de tuin van het hotel. Schnaider had wel even een moeilijk moment. Hij stond een tijdje roerloos stil op ongeveer een meter afstand van ons en met de rug naar ons toe. Er rolden dikke tranen over zijn wangen en hij keek alleen maar voor zich uit. Hij wilde niet door ons aangeraakt of getroost worden. Bijzonder aangrijpend om te zien... Een tijdje later kwam hij weer in beweging en toen was het weer goed. Na het middageten wilden we net naar boven gaan toen Liliane naar ons toe kwam met de mededeling dat de bio-ouders in de hal zaten te wachten.. SLIK......
Over de ontmoeting wil ik hier verder niets kwijt, dat is iets persoonlijks voor de jongens, behalve dan dat het heel bijzonder was..
Daarna hebben we nog even lekker buiten gezeten en toen zijn we naar onze kamer gegaan. Daar kwamen de jongens beide helemaal los; heerlijk gek doen allebei en daarbij gierden ze het uit van het lachen. Ze voelen zich op de kamer duidelijk op hun gemak. Het avondeten vonden ze ook lekker. Het is alleen even ontdekken wanneer ze genoeg hebben, want ze blijven door eten.....

HEBBES!!!!!!!!

WE HEBBEN ZE BIJ ONS!!!!!!!!!!!!! Na 15 maanden en 1 week wachten is het eindelijk zover;

het is nu maandagavond, ongeveer half negen 's avonds.

Op bed liggen onze jongens te slapen als een roosje.. Wat een dag is het geweest zeg. Vanmorgen rond kwart voor elf werden we, met z'n vijven, opgehaald en naar Bresma gebracht. Daar aangekomen werden we naar binnen gedirigeerd en werden onze kinderen gezocht. Myka was het eerst gevonden, daarna kwamen Thamarah en Wismailine, toen Schnaider en een tijdje later ook Clarel. Wow! wat er dan door je heen gaat is echt onbeschrijflijk, waanzinnig.. Schnaider wilde graag opgetild worden drukte zich stijf tegen Gosse aan. Het is liefde op het eerste gezicht tussen die twee... Hij bleef rustig zo zitten. Clarel liet alles maar over zich heen komen; een dikke knuffel vond ie prima en verder keek hij wat om zich heen.

Na een tijdje hebben we, zo goed en zo kwaad als het ging, de cadeautjes uitgedeeld en geprobeerd foto's te maken. De kinderen kwamen op ons af als bijen op de honing op het moment dat we de koffers en tassen openden.... En na wat koekjes en rozijntjes te hebben uitgedeeld kon het feest beginnen. De verzorgsters wezen de kinderen aan voor wie we een cadeautje hadden meegebracht. En af en toe kwamen ze met een kindje aan, zeiden de naam en vervolgens "take picture"..

We hebben ons best gedaan om foto's te maken, al zijn het er niet heel veel geworden..

Na z'n anderhalf a twee uur in Bresma geweest te zijn wilden we eigenlijk wel terug naar het hotel, de kinderen waren moe en wij zelf ook door alle spanning en emoties..

We werden naar het buitenplaatsje geleid waar we moesten wachten op de chauffeur. In de veronderstelling dat hij wel snel zou komen gingen we zitten en speelden wat met de kinderen.

Maar al wat er kwam, geen chauffeur..

Op een gegeven moment duurde het zo lang dat er eerst nog eten werd gebracht voor de kinderen. Een soort van couscous met chocoladesaus of zo.. En een bord vol. De kinderen eten werkelijk als bouwvakkers...

Daarna vielen Schnaider, Myka en Thamarah in slaap. Wismailine en Clarel bleven klaar wakker. Het duurde uiteindelijk nog een hele tijd voor we opgehaald werden.

Eenmaal op onze hotelkamer aangekomen begon Schnaider te huilen. Hij liet zich gemakkelijk troosten door Gosse en toen was het goed. Beide mannen hebben een tijdlang op bed zitten te spelen en gek doen; het ijs was gebroken.

Uiteindelijk waren ze zo moe dat ze zich makkelijk lieten omkleden en toen vielen ze al snel in slaap. We zijn benieuwd hoe het vannacht gaat..

Morgen wordt opnieuw een emotionele dag; als we het goed begrepen hebben worden morgen de biologische ouders naar ons hotel gebracht voor een ontmoeting.. Doodeng, maar tegelijk ook prachtig voor de jongens voor later...

JAAA!!! WE ZIJN IN PAP (Port au Prince)!!!!!

Het is bij ons nu zondag bijna vijf voor acht 's avonds (in Nederland is het vijf voor twee 's nachts) en ik heb mijn kluts weer gevonden... We hebben een prima reis gehad. Het was gisteren een hele lange zit van Londen naar Miami en na even met elkaar gegeten te hebben en een klein wandelingetje in Miami gemaakt te hebben zijn we vroeg "onder de wol" gekropen. De wekker ging al weer vroeg; we werden om twintig over zes naar het vliegveld gebracht. Rond een uur of twaalf zijn we geland in Port au Prince. Het is wel even slikken hoor als je zo boven Haiti vliegt en je je realiseert dat daar beneden het land van je kinderen ligt.. De luchthaven is een belevenis op zich; eenmaal uit het vliegtuig stond er een bandje Haitiaanse muziek te spelen. Bij de paspoortcontrole bleven we netjes wachten in de rij, maar we werden er al snel uitgehaald en mochten via een andere balie dus dat was snel klaar. Daarna doorlopen en zoeken naar Dennis, onze chauffeur. Hij was snel gevonden en bracht ons naar de auto. We hadden meteen drie Haitianen om ons heen die een hand op de koffers legden en meeliepen naar de auto om vervolgens geld te vragen voor het "werk" wat ze gedaan hadden.. Toen een ritje door PaP richting de hotels. Onvoorstelbaar zo schrijnend om te zien zoveel armoede. Het hotel vormt daarbij een schril contrast. Vanavond hebben we lekker buiten zitten eten met het zicht op een grote kerstboom. Wel een beetje een vreemd kerstgevoel; in korte broek buiten zitten onder de palmboom, en het is overdag een graadje of 30 celcius...

We kijken uit naar morgen, want dan gaat het gebeuren... De wetenschap dat we ons op dit moment in dezelfde stad bevinden als de jongens en er zo dichtbij zijn is heel apart. Morgen worden we tussen tien en elf uur opgehaald om naar Bresma te gaan. We hebben twee koffers klaar staan met crocs, kleding, badhanddoeken en speelgoed en, heel belangrijk, de cadeautjes voor de "NAS"-kinderen. We hebben een beetje een strategie bedacht om te proberen de cadeautjes persoonlijk af te geven per kind om zo, zonder belaagd te worden door een hele horde kinderen, foto's te kunnen maken voor de mama's - en papa's blanc in Nederland.

op die manier kunnen onze kinderen ons ook eerst een beetje van een afstandje gadeslaan en bekijken. Of dit in de praktijk ook zo gaat werken dat moeten we natuurlijk afwachten, maar we doen ons best.

YESSS!! TOCH DE SLAGROOM OP DE TAART!!!!

Jippie!! Op de valreep toch met z'n vijven op pad en met z'n tienen terug! Helemaal geweldig dit.. Dat maakt het feest helemaal compleet. Nu nog snel de laatste dingetjes doen. Alvast wat boodschappen halen, autozitjes wegbrengen, een laatste wasje draaien, nog wat opruimen enz. Gisteravond de kerstboom nog opgezet. Nou ja, Marja heeft 't werk gedaan en ik heb er wat naar zitten kijken.. ben nu eenmaal geen creabea....Zullen de mannen trouwens wel apart vinden; wie heeft er nu een boom in huis?

Ach en dan nog 1 nachtje slapen, ahummmm draaien, zuchten, draaien, naar de plee, draaien, althans zoiets zal het wel worden. En dan is het zover..

WE ZIJN ER KLAAR VOOR!

Zo, alle formulieren zijn ingevuld, we hebben volgende week woensdag de afspraak bij de Amerikaanse Ambassade ('s morgens om 7.00 uur) en het belangrijkste; aanstaande maandag is de overdracht van de jongens en het meiske. Dat lees je goed ja, het meiske.. We reizen namelijk met z'n drieen en komen met z'n zessen terug.

Ik heb inmiddels de kleding en speelgoed en zo in twee koffers gepropt, nu de rest wat er om heen staat nog.. Natuurlijk neem je altijd te veel mee, maar ja de twijfel is altijd groot.. Bijvoorbeeld past Schnaider wel daadwerkelijk in maatje 92 of zou dat al te klein zijn? Mwaaah, dan toch ook maar wat in maat 98 meenemen. En zo gaat dat verder. Dan nog twee pakken luiers mee, schoonmaakdoekjes enzovoort..

Dan mogen we nog twee keer 18 kilogram handbagage meenemen. Aangezien ik hier nog ongeveer 25 paar crocs heb staan, en badhanddoeken, kleding en speelgoed voor Bresma die ook nog mee moeten.. En niet te vergeten.. de cadeautjes voor de kinderen van andere wachtende ouders.. ahum.. we mogen wel twee keer heen en weer...

Maar verder gaat alles goed.. heb alleen "the gitters", maar manlief is geheel de rust zelve dus "het komt wel goed schatje.."

MANNEN.. WE KOMEN!!!!!!!!!!!!!

Vanmiddag hebben we de reis van ons leven geboekt..

Om drie uur vlug Gosse opgepikt en snel naar Heerenveen gereden. We moesten onze tickets voor 16.00 uur bevestigen, anders verviel de optie, dus zodoende..

Jeetje.. we gaan!! En we hebben er heel veel zin in (zelfs ik met mijn vliegangst..).

We vertrekken zaterdag 12 december, keren terug op 18 december en komen dan zaterdag 19 december 's middags 14.00 uur aan op Schiphol.

De jongens moesten eens weten wat hun allemaal boven het hoofd hangt..

Morgen mijn laatste werkdag. Toch een raar gevoel hoor, dat ik straks een hele tijd niet hoef te werken.. Gosse heeft straks ook lekker een behoorlijk aantal weken vrij.

Op dit moment zijn we nog de hotels aan het boeken (1 overnachting in Miami) en het verblijf in Haiti. En dan de afspraak voor de Amerikaanse Ambassade aanvragen, de ESTA-formulieren invullen enz. Het is een hele wirwar van dingen die geregeld moeten worden, maar gelukkig wijst het zich allemaal vanzelf (althans dat denken we..).