Een tijdje geleden heb ik, geheel toevallig, kennis gemaakt met een familielid van Gaby en Gosse Best. Een echtpaar dat, samen met hun net uit het kindertehuis opgehaalde kinderen Wilaire en Erline, is omgekomen tijdens de aardbeving in Haïti. De dame in kwestie waarmee ik sprak was heel benieuwd naar ons verhaal. Ze had van mijn moeder al één en ander gehoord over ons en wilde ons graag ontmoeten. Toen ik haar de hand schudde voelde ik me toch wel behoorlijk ongemakkelijk, ja bijna schuldig. Niet dat zij daar aanleiding toe gaf hoor, integendeel zelfs. Ze vroeg wanneer de paspoorten van onze jongens gedrukt waren. Ik antwoordde “half november vorig jaar”. Zij zei dat de paspoorten van Wilaire en Erline toen ook klaar waren. Toen vroeg ze hoe het verder gegaan was bij ons, ook omdat wij een andere vergunninghouder hadden. Ik vertelde dat wij eigenlijk zelf de beslissing hadden genomen om te gaan omdat we wisten wanneer de paspoorten bijna zeker terug zouden moeten zijn in Haïti nadat het visum geplaatst was in de Dominicaanse Republiek. We wilden bij voorkeur voor de Kerstdagen gaan omdat we bang waren dat we anders een aantal weken later pas weg zouden kunnen. En ja, hoe eerder de kinderen daar vandaan hoe liever natuurlijk. Het leverde ons wel een reprimande op van onze vergunninghouder, maar we waren vastbesloten (en godzijdank onze vrienden ook).
Een groot geluk dus bleek later, want Gaby en Gosse hadden wel de toestemming afgewacht… Ik wist niet zo goed hoe ik moest reageren toen ze vertelde over Gaby en Gosse. Over hoe gelukkig ze er uit hadden gezien op de eerste foto’s van hen samen met die twee prachtige kinderen. En het is zo intens verdrietig dat hun geluk slechts 1 dag heeft mogen duren.
Ik kreeg er de koude rillingen van toen ik later thuis hun website http://www.gabygosse.com/ bezocht. Hun verhaal blijft toch in mijn hoofd zitten.
Van onze vergunninghouder hebben we overigens, tot op de dag van vandaag, niets meer gehoord. Natuurlijk hoefden ze voor ons niet de loper uit te leggen, maar het was wel leuk, of beter gezegd netjes, geweest als ze bijvoorbeeld hadden gezegd dat ze, achteraf gezien dan, blij waren dat wij allemaal (we waren met z’n tienen terug gekomen) op het moment van de aardbeving al terug waren in Nederland. Maar nee hoor, we hebben zelfs van hun kant nog nooit de vraag gehad hoe het gaat…
“Jammer”, denk ik dan, “(weer) een gemiste kans”…….
Een groot geluk dus bleek later, want Gaby en Gosse hadden wel de toestemming afgewacht… Ik wist niet zo goed hoe ik moest reageren toen ze vertelde over Gaby en Gosse. Over hoe gelukkig ze er uit hadden gezien op de eerste foto’s van hen samen met die twee prachtige kinderen. En het is zo intens verdrietig dat hun geluk slechts 1 dag heeft mogen duren.
Ik kreeg er de koude rillingen van toen ik later thuis hun website http://www.gabygosse.com/ bezocht. Hun verhaal blijft toch in mijn hoofd zitten.
Van onze vergunninghouder hebben we overigens, tot op de dag van vandaag, niets meer gehoord. Natuurlijk hoefden ze voor ons niet de loper uit te leggen, maar het was wel leuk, of beter gezegd netjes, geweest als ze bijvoorbeeld hadden gezegd dat ze, achteraf gezien dan, blij waren dat wij allemaal (we waren met z’n tienen terug gekomen) op het moment van de aardbeving al terug waren in Nederland. Maar nee hoor, we hebben zelfs van hun kant nog nooit de vraag gehad hoe het gaat…
“Jammer”, denk ik dan, “(weer) een gemiste kans”…….
