HELP HAITI VOORAL NU!!!

Gisterochtend vroeg kregen we een sms-je dat er, afgelopen dinsdag 12 januari 's middags rond een uur of vier (22.00 onze tijd), een aarbeving geweest is in Port au Prince Haiti.. We schrokken en zetten meteen de televisie aan. De eerste beelden brachten een schok teweeg; we zagen beelden van een ingestort paleis en realiseerden ons meteen dat als zo'n, op het oog degelijk, gebouw al zoveel schade heeft de stad helemaal een drama moet zijn. Na eerst toch wel een zucht van verlichting dat wij gelukkig thuis zijn met de kinderen, meteen natuurlijk ook bij ons de vragen, want hoe is het met de kindertehuizen, de kinderen, de verzorsters, directrice Margarette, onze chauffeur Denis, Consul Padberg en zijn familie, "ons" hotel enzovoort..

Al vrij snel hoorden we dat Bresma 2 en 3 wel schade hadden opgelopen maar dat de kinderen en verzorgsters oke waren. Bresma 1, waar onze jongens zaten, scheen ook in orde, maar dat was nog niet officieel bevestigd. De hele dag hebben we het nieuws en CNN gevolgd en internet afgespeurd naar nieuws over voor ons bekende dingen. Gedurende de dag druppelde er steeds meer informatie binnen. Zo vernamen we dat gelukkig de consul en zijn vrouw het naar omstandigheden goed maken evenals Margarette. "S avonds ontvingen we ook het definitieve bericht dat in Bresma 1 ook alles goed is. Maar een schok voor ons was het toen we ontdekten dat hotel Karibe ingestort is. Want wat is er gebeurd met die aardige serveersters en hoe is het met die ober die altijd zo lief was voor Jurre als hij zo verdrietig was... En dan natuurlijk ieder ander die er verbleef niet te vergeten.. Het is sowieso een heel raar idee dat dat er nu niet meer is..

Op de televisie zien we steeds meer opnames van plekken voorbij komen die we herkennen. En ik moet zeggen dat het ons diep raakt. We hebben gezien hoe armoedig het is en hoeveel ellende er al was voor deze aarbeving, en dat zoiets dan ook nog moet gebeuren. Het is in en in triest..

Gelukkig zijn de eerste hulpdiensten en goederen in Haiti aangekomen, al vragen wij ons wel een beetje af wat voor zin het heeft om bijvoorbeeld speurhonden te sturen terwijl er geen shovels of iets van dien aard aanwezig zijn om het puin weg te halen... want puinruimen doen ze nu met de handen.....

Maar goed, alle hulp is welkom. En mocht je nog wat een goed doel zoeken om te steunen;

HELP HAITI!!!!!!!!!!!!!!!! ALSTUBLIEFT!!! ZE HEBBEN HET DAAR ZO NODIG!!

K3 en...WHAAHH....PLUK VAN DE PETTEFLET....

Ik durf het bijna niet te zeggen.. maar we hebben twee K3 fans in huis...

Bij de eerste tonen van "oyalele" gaan ze helemaal uit hun dak. Jurre loopt stampend en oyalele zingend door de kamer en zwaait daarbij druk met zijn armen. Hidde zit dan heen en weer te schudden en te klappen. Zeer muzikale mannen dus..

Verder gaat het goed hier. Jurre komt nog wel steeds een paar keer 's nachts uit bed. Het hoogtepunt daarbij was van donderdag op vrijdagnacht. Als hij die nacht 4 uurtjes geslapen heeft dan is het veel. Hij huilt niet, maar komt er steeds uit. Terugbrengen naar zijn kamer ging prima, maar hij wilde niet liggen en zeer zeker niet onder het dekbed.. Er bij liggen hielp ook al niet. Ja.. en probeer dan maar eens uit te vinden wat er aan de hand is.. Dat lukte die nacht dus ook niet. De volgende avond ontdekten we het probleem; ik had die dag de bedden verschoond en een prachtig nieuw dekbed van Pluk van de Petteflet op Jurre z'n bed gelegd. Dat bleek het probleem.. Het dekbed heeft een afbeelding van Pluk met een kraanwagen er op. En het gezicht van Pluk schijnt voor Jurre nogal angstaanjagend te zijn. We wilden Jurre namelijk vrijdagavond op bed leggen, en toen begon hetzelfde weer; niet willen liggen en zeker niet onder het dekbed. Toen hebben we het dekbed verwisseld met het dekbed van het andere bed en toen was het klaar... Hij sliep die nacht heerlijk (op 1 keer uit bed komen na)... maar goed, het is dan ook onder een SC-Heerenveen dekbed....

DADA POEI, DADA POEI!!!

Zo, maar weer eens even een berichtje schrijven over hoe het hier gaat..

Hier gaat het heel goed.

Sinds we thuis gekomen zijn hebben we al heel veel meegemaakt. Van zingen en dansen en gieren van het lachen tot gillen, slaan en knijpen.. Af en toe best wel eens wat strijd dus. We worden hier en daar natuurlijk flink uitgeprobeerd door de beide heren. maar eigenlijk is dat natuurlijk wel logisch; ze krijgen nu heel veel aandacht wat ze niet gewend waren. En daarbij komt natuurlijk de taalbarriere. Het is frustrerend dat je je niet verstaanbaar kunt maken of als heit en mem het wijzen met de vinger verkeerd begrijpen..

Nu is het trouwens wel zo dat Jurre best al wel veel begrijpt als we iets zeggen.

En hij begint ook al wat woorden in het Fries te zeggen. Zo was het eerste woordje wat Jurre zei "poei" oftewel poes.. Het enige wat hij in zijn leven gezien had in Haiti zijn waarschijnlijk kippen en kakkerlakken geweest, vandaar misschien dat hij, als we in de auto zitten, bij ieder dier wat hij ziet zoals schapen, zwanen ganzen enzovoort heel enthousiast "dada poei, dada poei" roept.. Geweldig... En nu gaat hij steeds meer woordjes na zeggen. Bijvoorbeeld "boale" (brood) en "dankjewol" en "assebief".

Hidde is een grote boef. Hij kan schateren, heerlijk gewoon. Hij kan ook enorm uitdagen, dan omkijken en gieren van het lachen.. Hij kan nog niet praten, maar vertelt op zijn manier hele verhalen. Hij is ook dol op muziek. Zodra hij muziek hoort zit ie helemaal heen en weer te schudden.

Het zijn echt twee heerlijke, lieve kereltjes. We boffen maar met ze.

Morgen hebben we een afspraak bij de kinderarts in het ziekenhuis, voor de zogenaamde adoptiescreening. Het is wel belangrijk natuurlijk dat ze even goed nagekeken worden, al vind ik het maar niets dat er ook bloed geprikt moet worden en wie weet wat voor vervelends allemaal nog meer... Maar ja, het moet nu eenmaal gebeuren.. En dan donderdag hebben we nog een afspraak bij de IND in Zwolle. Als het goed is zijn we daarna eerst klaar met de "verplichte nummers".