Een feestboom en zo....

Zo, we hebben Sinter(flinke-)klaas weer op de boot richting Spanje gezet. De jongens hebben genoten.

Bang waren ze niet. Toen Sint vorige week zaterdag aankwam in Exmorra (hij was wat laat, want ja zo'n gat als Exmorra is natuurlijk moeilijk te vinden) Liepen beide heren er enthousiast achter aan. Er wordt hier een hele happening van de intocht gemaakt. dat is wel leuk. Sint werd in een koets gehesen en met een drumband het hele dorp door gereden. Nu klinkt "hele dorp" alsof het een hele rit is en het nog al hardvochtig is om zulke kleine kinderen daar achter aan te laten lopen... Wees gerust.. Exmorra heeft maar een paar honderd inwoners en bestaat dus maar uit een paar straten. De hele rit is dus gepiept in ongeveer een half uurtje tijd.. Daarna in het dorpshuis een toespraakje van de Sint. Jurre mocht even demonstreren hoe je moet zwemmen, en Hidde wilde daar maar al te graag even bij helpen. Een prachtgezicht dus. Daarna nog een cadeautje en toen was het al weer gedaan met de pret. Zondagmiddag hebben we hier nog Sinterklaas gevierd samen met pake en beppe en beppe. Erg gezellig.

Maandag kwam de oude man ook nog op school en daarmee was het feest gedaan, en gingen we weer over tot de orde van de dag.. Inmiddels staat er een kerstboom in de klas, of zoals Jurre zegt "een feestboom". Hij begon er al op aan te dringen dat wij thuis ook beslist een feestboom moesten hebben.

Nu waren we dat wel van plan, alleen nu nog niet. We vinden het eigenlijk nog wat aan de vroege kant.. Maar Jurre bleef vragen en vragen en vragen. En ach.. aangezien we inmiddels al wel een kerstboom gekocht hadden, besloten we die nu toch maar op te tuigen. Een hele happening altijd trouwens, aangezien ik niet bepaald vooraan gestaan heb toen het creatieve vermogen uitgedeeld werd. Gevolg is dan meestal dat zodra de boom in huis staat, mijn kerstgedachte al de kuierlatten genomen heeft... Maar goed, ik moet zeggen dat het deze keer wel goed ging. Manlief was zo bereidwillig om de boom in huis te zetten en de lichtjes er in te hangen, en het ballen in de boom hangen lukte mij vrij aardig.. Nu moet je niet verwachten dat het een waar pronkstuk geworden is, maar we hebben een boom met lichtjes en dat is het belangrijkst. Nu maar hopen dat er rond de Kerstdagen nog een bal in hangt. Dit aangezien vorig jaar beide mannen nogal eens met een bal aan de haal gingen of er opzettelijk tegen aan stootten omdat het heen-en-weer bungelen zo leuk is. De voortekenen zijn in ieder geval goed; Hidde stond meteen al met een bal in de knuisten, oftewel. hij had de eerste al uit de boom getrokken. Dat belooft wat....

Ondertussen gaan de zwemlessen ook gewoon door. Jurre zit nu in bad 3 en hij is opeens met een sprong vooruit gegaan. Bij hem in de groep zit nog een donker jongetje. Maar volgens Jurre is hij wel "witterbruin".... En dat klopt ook wel; hij heeft een donkere mama en blanke papa. Het is wel mooi gevonden toch? Hidde kan ook niet wachten om op zwemles. Iedere keer als Jurre les heeft vraagt hij of ie ook in het water mag. Want "ik kin heel goed swimme hjer" (ik kan heel goed zwemmen hoor). Dat wel natuurlijk..maar hij moet nog eventjes wachten tot zijn vijfde verjaardag.

Verder vieren we deze week nog een hoogtepunt. Aanstaande woensdag is het namelijk precies twee jaar geleden dat we onze knullen voor het eerst in de armen sloten. Reden voor een feestje dus, al is iedere dag met de jongens al een feestje. Jemig, wat gaat de tijd toch snel. Toch blijft het een hele speciale tijd voor ons. De herinnering aan het plannen van de reis. De dubbele hoerastemming toen bleek dat Harry en Chris ook mee konden. De gezamenlijke reis natuurlijk en de vriendschap tussen hen en ons die alleen maar hechter geworden is. Het blijft heel bijzonder allemaal, en staat in ons geheugen gegrift...

Twee zieke boefjes..

Onze mannekes zijn ziek. Ze hebben koorts, last van de keel, klinken "vol" en hoesten behoorlijk.

Jurre hoorde ik in de nacht van zondag op maandag al regelmatig hoesten. Toen ik bij hem keek zei hij al dat zijn keel zeer deed. 's Ochtends vroeg hij of ik juf eventjes wilde bellen om te zeggen dat Jurre niet komt omdat Jurre ziek is. Ik moest wel lachen en vroeg hem hoe hij daar bij kwam dat ik moest bellen.

Nou, vorige week op school had een memmie gebeld met juf want ... was ziek, vandaar. Maar goed, ik had zelf ook al bedacht dat hij misschien beter thuis kon blijven, maar twijfelde er nog wel wat over. Wij zijn thuis ook opgevoed met niet te snel thuis blijven, "eerst maar even proberen en als het echt niet gaat dan maar naar huis". Maar dat hij zelf aangaf dat ie thuis wilde blijven gaf de doorslag. Jurre wil namelijk altijd graag naar school dus dan voelde hij zich ook echt niet lekker.

Ik vertelde hem dat ik immers Hidde naar school moest brengen en dat ik dan wel tegen juf zou zeggen dat Jurre niet kwam. Zo gezegd zo gedaan. Uiteraard was het eerste wat Jurre zei toen ik de kamer binnenstapte nadat ik Hidde weggebracht had "heb je tegen juf gezegd dat Jurre ziek is?"

Ja schat, dat heb ik gedaan.. Echt, zulke dingen houdt ie heeeeel nauwlettend in de gaten....

Gisteren begon Hidde ook al te klagen over een zere keel. Verder was ie wel net zo levendig en druk als altijd en wilde wel graag naar school. Maar toen ik hem om twaalf uur ophaalde van school toen was het eerste wat ie zei "zere keel memmie, moet pleis op". Hij praatte er nu ook echt naar.

Vannacht heeft ie verder wel redelijk goed geslapen, maar hij was wel erg warm..

Vanochtend dus wel met school gebeld, maar nu om te melden dat nu ook Hidde ziek is. Nu ligt ie grotendeels lekker op de bank onder een deken. Echt ziek dus..

En ik? Ik vind het helemaal niet erg om ze te vertroetelen....

Smoarge swarten?????

Vorige week ging ik op een gegeven moment, op de fiets samen met Hidde, Jurre ophalen van een kinderfeestje. Hidde fietste al slingerend midden op het fietspad en ik hield hem even staande om hem uit te leggen dat ie wat meer aan de kant moest fietsen omdat er meer mensen fietsten. Op dat zelfde moment kwamen vanuit tegenstelde richting drie jongens van een jaar of vijftien aangefietst.

Ik hoorde een van de jongens zeggen “welja, gean maar midden op it fietspaad stean” , en daar op volgend “en it is ek nog sa’n smoarge swarten”.. (volgens mij is een vertaling niet nodig..)

Ik ontplofte zowat..

Want ten eerste kon mijn manneke er niks aan doen dat ie midden op het fietspad stond, want ik had hem daar laten stoppen. En ten tweede was ie ’s ochtends nog onder de douche geweest , dus zo smerig kon ie niet zijn. En ten derde “wat dacht dat joch wel niet?”.

Het bewuste stuk onbenul (sorry, andere woorden heb ik er niet voor) had ontzettend veel geluk dat ze met z’n drieën waren, waardoor ik niet wist wie van de drie het gezegd had. Anders had hij zichzelf, met fiets, terug gevonden in de naastgelegen sloot. Want echt waar, ik had hem zo’n drukker meegegeven dat ie zo omgekieperd was..

Nu liet ik het drietal dus, zij het met tegenzin, passeren. Al heb ik ze wel in niet misverstane woorden verteld wat ik er van vond. En dat kon ik echt niet laten want…kom niet aan mijn jongens….

Gelukkig was één blik op zoonlief voldoende om mijn gemoederen weer tot rust te brengen..

Hij keek me met een paar hele grote onschuldige ogen aan en zei heel serieus “sille  we wer fytse mem?”

25 september 2003, een dag om nooit te vergeten..

Vandaag is het precies acht jaar geleden dat mijn vader overleed. Hij verloor de strijd tegen alvleesklierkanker. En ik mis hem nog iedere dag…

Het gemis is niet alleen in de grote dingen, maar ook in hele lullige kleine dingetjes.

Het is zo jammer dat hij onze adoptieprocedure niet mee heeft kunnen maken. Hij had het geweldig gevonden, dat weet ik zeker..

Wel wist hij dat ik, vanaf dat ik een jaar of twaalf was, heel graag kinderen wilde adopteren.

Maar mijn god, wat had ik graag gewild dat hij er bij had kunnen zijn op Schiphol zodat onze knullen pake Evert hadden kunnen leren kennen. Al ben ik er wel van overtuigd dat hij, van bovenaf, er de hand in heeft gehad dat wij zolang in Londen op onze vlucht naar Amsterdam moesten wachten zodat we toch samen met Harry en Chris en de meiden aan kwamen..

Het is prachtig om te zien hoe dol onze jongens zijn op mijn moeder en op Gosse z’n vader en moeder en andersom. Maar tegelijkertijd doet het ook zo zeer om bijvoorbeeld te zien  hoe heerlijk Jurre en Hidde het vinden om bij pake in de tractor te mogen. In gedachten zie ik dan hoe mijn vader  met zo’n kleine zwarte krullebol naast zich in de tractor door het dorp gereden zou hebben, trots wuivend aan iedereen die hij tegen kwam…

Helaas heeft het niet zo mogen zijn..

En wie zegt dat het verdriet slijt, die liegt dat ie barst, of heeft nog nooit een dierbare verloren. Want het is namelijk niet zo. Het gevoel wordt anders, dat wel. Maar, zoals mijn vader zelf al zei, er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan hem denk. En zo hoort het ook te zijn; het geeft aan hoeveel hij betekend heeft, en hoe enorm groot de leegte is die hij achterliet..

Lekker zwemmen en een prullenbakauto..

Vandaag was het weer eens een vies weertje. Het miezerde de hele dag en omdat ik niet de hele binnen wilde zitten, besloot ik dat de jongens het vast wel leuk zouden vinden om te gaan zwemmen.

Jurre leszwemt nu op dinsdag- en donderdagmiddag in het binnenzwembad in Workum. En aangezien Hidde het iedere keer op een brullen zet als het zover is dat Jurre richting zwembad gaat, vond ik dat Hidde ook wel eens even mocht badderen. Hoewel het fantastisch is om heerlijk te ravotten in het zwembad, is het natuurlijk tegelijkertijd ook heel nuttig voor Jurre. Hij kan dan mooi even een paar baantjes oefenen. De heren hadden er ontzettend veel zin in en zaten dus pijlsnel in de auto.

Druk babbelend reden we richting Workum.

Onderweg kwamen we trouwens ook nog een heuse "prullenbakauto" tegen volgens Jurre.

Ik vond het wel mooi bedacht en ik denk dat we die naam er maar in moeten houden...

Eenmaal bij het zwembad aangekomen was Hidde in ieder geval niet meer te houden. Hij w ist niet hoe snel ie zijn "zwemruft" moest aantrekken en ik had houden en keren om te voorkomen dat ie wegrende richting zwembad. Eenmaal in het water was het feest. Er waren welgeteld acht anderen in het zwembad en het kleine bad hadden we helemaal voor ons alleen. We hebben heerlijk gespetterd en gespatterd en toen de badmeester ook nog de discoverlichting in het bad aandeed was het helemaal feest. Na ruim een uur waren ze uitgespeeld en had ook mem haar "nocht" wel. Toen we thuis waren hebben beide mannekes nog even heerlijk languit op de grond liggend gespeeld, maar heel veel puf hadden ze niet meer. Zelfs Hidde, onze "heisterbyle" niet.

Ik denk dat ze vannacht beiden wel heerlijk zullen slapen...

Jurre voor het eerst logeren........

Afgelopen zondag begon het..

Jurre keek heel serieus en zei dat je "as it fekansje is moatte wy yn in oar syn hûs sliepe" (wanneer het vakantie is moet je in het huis van iemand anders slapen). Vooral in een ander bed was wel het belangrijkst. Toen ik vroeg wanneer dat dan moest zei hij "nu". Vervolgens antwoordde ik: "als je het leuk vindt mag je tante Trijntje wel vragen of je mag komen spelen en dan mag blijven slapen". Beide jongens vinden het prachtig en zijn dol op tante Trijntje, omke Jan en de kinderen. Bijkomend voordeel is dat zij in een naastgelegen dorp wonen zodat Jurre zo opgehaald kan worden indien nodig. Dit idee leek hem wel wat. Een telefoontje naar tante en het was geregeld. Jurre was dolenthousiast en grijnsde van oor tot oor. Samen pakten we 's middags de tas in. Hij vroeg nog wel even voor de zekerheid hoe lang hij moest blijven en stak daarbij 4 vingers in de lucht. Ik vertelde hem dat het eerst voor 1 nachtje is en dat, als hij toch graag naar huis wil hij dat tegen tante moet zeggen en dat wij hem dan meteen komen halen. Maar onze oudste was heel erg stellig en zei dat ie zou blijven slapen. Zodoende brachten we hem naar onze familie, waar hij zeer enthousiast onthaald werd (wij ook hoor). Toen we weggingen stond hij uitbundig te zwaaien. Hidde was minder blij; eenmaal thuis gekomen barstte hij in huilen uit "wêr sissie no Lulle"?" (waar is Jurre nu). Ja, we hadden Jurre niet mee terug genomen en hij had een tas bij zich, dat had ie wel gezien natuurlijk.

En ik moet zeggen, voor ons was het ook wel even wennen hoor...

En Jurre?

Natuulijk werden we niet gebeld...

De volgende ochtend belde ik even om te vragen hoe het gegaan was. Prima dus. Meneer zat lekker te spelen met de andere kinderen en had lekker geslapen. Toen ik hem 's middags ophaalde zat ie mooi op de bank te televisie kijken, en ..snif... voor mij had hij geen oog. Hij zat Cars te kijken en dat was toevallig wel even belangrijker.....

JEEEEUUUUH....vakantie!!!!

Jippie!!! Onze koters hebben eindelijk vakantie!!!

Het is nu voor het eerst dat het begrip vakantie bij Jurre een beetje begint te leven. Bij de vorige vakanties vond hij het allemaal wel prima, maar hij lijkt er nu meer een beeld bij te krijgen. Er is op school de afgelopen weken natuurlijk heel erg veel over gesproken waardoor het woord op zich natuurlijk ook meer herkend wordt. Alleen roept hij nu te pas en te onpas "vakantie?". Bijvoorbeeld als heit (papa) op de fiets richting werk gaat dan roept ie "heitie fekansje".

Ook worden steevast vriendinnen Wismailine en Myka genoemd. Die hebben natuurlijk ook "fekansje"..

Als we zeggen dat we met de auto weg gaan dan is de vraag meteen "nei Myka en Mailine?" Onze eigen schuld een beetje, want als ze dat zeggen dan antwoorden wij meestal met "nee, nu niet. Als het vakantie is, dan gaan we weer naar ze toe."Logisch dus dat ze er naar vragen..

Vandaag de laatste schooldag gehad dus.

Het was tijd voor spelletjes. Mem was ook gestrikt dus dat was helemaal feest. Hidde kwam bij iedere wisseling van spel wel een keer naar me toe rennen. De ene keer om een "kroepke", de andere keer gewoon zo maar. De spelletjes waren voor hem ook best wel moeilijk, en ja, als je gewoonweg al niet zo goed stil kunt zitten dan is dit wel een beetje een beproeving..

Maar goed, iedereen had lol om hem en aldoende leert ie vast wel...

Jurre vond het allemaal erg leuk en deed leuk mee met de spelletjes. Daarna nog met z'n allen op school patat en een ijsje ter afsluiting van het schooljaar en dat was het dan.

Nu is het dan echt vakantie. Jurre gaat met een super mooi rapport naar groep 2, en Hidde zit dan straks echt in groep 1. Dan gaat hij het normale schoolprogramma volgen. Hij heeft het na het proefdraaien langzaam opgebouwd van 2 ochtenden per week naar 5 ochtenden. Na de zomervakantie worden het dan 5 ochtenden en 2 middagen.

Wat zal het stil worden in huis.....

Een echte waterrat..

Jurre is afgelopen maandag voor het eerst naar zwemles geweest. Samen met twee klasgenoten is hij opgegeven voor leszwemmen. De bedoeling is dat hij drie keer in de week gaat. We waren zeer benieuwd hoe het zal gaan. Hij heeft totaal geen watervrees en had er heel erg veel zin in, dus daar zou het niet aan liggen...

We waren toch zeer benieuwd aangezien dit zwemmen in een buitenbad is. Op zich niets bijzonders, maar Jurre is alleen een paar keer in een binnenbad geweest. Daarbij komt dat hij vorig jaar zomer heel moeilijk in het zwembadje in de tuin te krijgen was.

De reden? Het was te koud naar zijn zin..  En als ik er dan niet meer warm water bij deed, dan ging ie er mooi niet in..

En aangezien deze jongeman zeer "sinnich as in mud" is.. oftewel, het moet precies zo en anders niet, waren we toch wel enigszins sceptisch of ie wel het zwembad in zou durven of niet.

Gelukkig was het wel aardig mooi weer, dat stemde ons een beetje gerust..

Om vijf uur was het zo ver.. we gingen mooi op tijd er naar toe zodat hij eerst even bij de andere les kon kijken. Toen uit de kleren. Alles ging prima, of beter gezegd supergoed, want zodra hij alles uit had nam ie de benen en wilde hij zo het zwembad in springen. We konden hem nog net tegen houden, hihi.

Een beetje met tegenzin kwam hij terug en hij stond helemaal te wiebelen. Toen eindelijk de les begon en de kurkjes om waren kon het feest beginnen. Hij sprong op het teken van de badmeester zo het water in en deed alles keurig netjes mee. Toen ie na 25 minuten weer op de kant stond was ie wel helemaal koud, maar dat mocht de pret niet drukken. Want toen we gisteren vertelden dat ie weer ging zwemmen was hij meteen weer enthousiast. De mama van z'n klasgenootje zou rijden, maar ik vroeg me af of hij dat wel aan zou durven. Dus op de vraag of hij graag wilde dat ik mee ging of dat hij wel alleen met Ingmar en zijn mama mee durfde keek ie me heel zelfverzekerd aan en zei "mem hoeft net mei ikke self wol mei Ingmar syn mem" (mama hoeft niet mee, ik kan zelf wel met Ingmar z'n mama").

Nou dat is dan duidelijk; hij zei nog net geen "duh"..

Toen hij terug kwam was hij dan ook vol trots en vertelde enthousiast hoe het geweest was. En de moeder van Ingmar bevestigde alleen maar dat het heel erg goed gegaan was.

Super hoor onze grote vent.

Onze Hidde een kleuter....

Vandaag een memorabele dag.

Onze Hidde heeft namelijk afscheid genomen van de peuterschool. Hij wordt aanstaande zaterdag vier jaar en dus is het tijd voor de basisschool. Hij loopt qua ontwikkeling nog wel wat achter, maar mag het wel proberen. Vijf keer mocht hij proefdraaien op de "grote" school en hij vond het prachtig. Hij wilde alleen niet helemaal op zijn stoeltje blijven zitten, nam zo nu en dan de kuierlatten...

Maar geef hem eens ongelijk; zoveel nieuwe dingen en plekjes te ontdekken, dan kun je toch niet stil op een stoeltje blijven zitten?

Vandaag dus zijn laatste dag bij de peuters. Mem was vandaag aan de beurt om te helpen, dus het was helemaal leuk. En natuurlijk mag je dan ook trakteren. Mem was een hele tijd creatief aan het knutselen geweest (normaal gesproken bepaald geen creabea, althans niet op dat vlak), maar het resultaat was best aardig, toch?

Ach, een beetje "googelen" en dan kom je een heel end..

Hidde glunderde helemaal toen hij ze mocht uitdelen, en als moeder doe je het daar toch voor?

Echt, dat een lach van je kleine manneke je zo diep kan raken. Het doet me keer op keer beseffen hoeveel rijker Jurre en Hidde ons leven gemaakt hebben.
En dat concluderend kan ik me dan ook niet voorstellen dat biologische ouders meer van hun kinderen houden dan wij van de onze...

Onze kleine grote man...

Vandaag een bijzondere dag..

Onze jongste mag voor het eerst proefdraaien op de basisschool. Op 23 april wordt Hidde vier jaar, daarom mag hij vijf ochtenden meedraaien met groep 1 en 2. Geweldig.. Ook grote broer vond het machtig interessant...

Daar ging ie onze kleine, grote man; rugzak van Nijntje om, en een pet van Thomas de trein op zijn zwarte krullen. Wat is het toch een scheetje..

Op school aangekomen wilde hij wel de rugzak af, de beker uit de tas en toen nog even lekker naar buiten.

Toen de bel ging en de kinderen allemaal in de rij gingen staan, bleef Hidde mooi staan kijken. Ik haalde hem op, toen dacht hij even dat ie mee naar huis moest. Hij trok een heel erg sip gezicht, maar toen ik vertelde dat ie mee naar binnen ging en ook maar in de rij moest klaarde zijn gezicht op en hij ging keurig mee naar binnen. Z'n jas liet ie in de hal vallen en hij liep meteen door de klas in. Daar werd ie opgevangen door de andere kinderen en al gauw zat hij op een stoeltje in de kring. Mij was ie al lang vergeten..

JIPPIEEEE.....Kaaskoppen....

Nogmaals JIPPIEEEE...we hebben nu echt twee Kaaskoppen....

Oftewel, we hebben nu ook de "Adoptie naar Nederlands Recht" er op zitten, wat betekent dat Jurre en Hidde nu echt de Nederlandse Nationaliteit hebben. Deze laatste fase is nodig omdat Haiti geen land is wat het Haags Adoptieverdrag heeft ondertekend. Dit houdt in we eerst nog via een advocaat naar de Rechtbank moesten (hoefden we niet zelf bij aanwezig te zijn overigens) om de adoptie te formaliseren.

De jongens hadden dus tot dusverre een Haitiaans paspoort met daarin Reitsma als achternaam. Vandaar dat we na aankomst in Nederland ook een verblijfsvergunning moesten aanvragen. Maar goed, die is nu dus ook afgerond. We hebben ook meteen een pak papieren van de gemeente gekregen met de wijzigingen. Een hele hoop blabla waar ik niets van begrijp, maar het zal wel goed zijn..

O ja..de jongens heten nu dus ook formeel Jurre Schnaider Merisier Reitsma en Hidde Clarel Merisier Reitsma. Vraag me af of we dit nu ook weer aan verzekering, bank enzovoort moeten doorgeven..

Nou ja, dat zien we ook wel.

We kunnen nu dan toch eindelijk echt zeggen:

WE ZIJN KLAAAAAAAAAAAAR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Weer aan het werk en weer stoppen...

Ik ben sinds kort twee ochtenden aan het werk. Het was best wel lekker om ook weer eens even gewoon "Griet" te zijn. Helaas levert dit thuis toch wat probleempjes op zodat ik besloten heb om mijn baan op te zeggen.

Niet dat het voor de jongens moeilijk was hoor, maar het geeft gewoon praktische problemen. Zo moet Gosse dan later beginnen omdat hij eerst de jongens naar school moet brengen. Dit lukt voor Gosse niet altijd zodat we de jongens dan al rond half acht bij iemand anders moeten brengen. We vinden dit erg vervelend om te moeten doen. Daarbij komt natuurlijk ook dat als het vakantie is of als ze ziek zijn ook een plaatsje zouden moeten hebben. En hoewel we super lieve beppes en een pake hebben, die verplichting kunnen (en willen) we ze niet opleggen.

En we hebben geen kinderen gekregen omdat we zo graag de kinderopvang draaiende willen houden..

Dus vandaar dat ik eerst stop, dan zien we later wel eens weer.

Toch vind ik het wel jammer om ontslag te nemen want ik had een leuke nieuwe uitdaging qua werk. Ik heb bijna 15 jaar voor Micronclean gewerkt en heb het altijd wel naar mijn zin gehad.

Maar goed ons gezin staat te allen tijde voorop daarover bestaat voor ons geen discussie..

Nu maar eens even zien wat voor invulling ik mijn thuisleven ga geven.

Goed, ik ben al een jaar niet aan het werk doordat ik ouderschapsverlof had, maar dit voelt toch anders. Nu is het definitief..

Mijn doel is in ieder geval om een Haiti-webshop op te zetten. Ik hoop dit via stichting "Hart voor Haiti" of  misschien wel de "Stichting naar school in Haiti" dit te kunnen realiseren. De opbrengst van de webshop komt dan geheel ten goede aan de stichting. Dit lijkt me in ieder geval een leuke, nuttige bezigheid. Dit is 100% vrijwilligerswerk dus ga ik daarnaast nog bekijken wat er verder op mijn pad komt.

Bij voorkeur zou ik natuurlijk iets willen doen wat ik vanuit huis kan doen. Liefst iets van redactioneel werk of zo. Teksten schrijven, corrigeren, vertalen, iets in die geest.

Dus mocht iemand dit lezen en iets voor mij weten, dan hoor ik dat graag...