Vorige week ging ik op een gegeven moment, op de fiets samen met Hidde, Jurre ophalen van een kinderfeestje. Hidde fietste al slingerend midden op het fietspad en ik hield hem even staande om hem uit te leggen dat ie wat meer aan de kant moest fietsen omdat er meer mensen fietsten. Op dat zelfde moment kwamen vanuit tegenstelde richting drie jongens van een jaar of vijftien aangefietst.
Ik hoorde een van de jongens zeggen “welja, gean maar midden op it fietspaad stean” , en daar op volgend “en it is ek nog sa’n smoarge swarten”.. (volgens mij is een vertaling niet nodig..)
Ik ontplofte zowat..
Want ten eerste kon mijn manneke er niks aan doen dat ie midden op het fietspad stond, want ik had hem daar laten stoppen. En ten tweede was ie ’s ochtends nog onder de douche geweest , dus zo smerig kon ie niet zijn. En ten derde “wat dacht dat joch wel niet?”.
Het bewuste stuk onbenul (sorry, andere woorden heb ik er niet voor) had ontzettend veel geluk dat ze met z’n drieën waren, waardoor ik niet wist wie van de drie het gezegd had. Anders had hij zichzelf, met fiets, terug gevonden in de naastgelegen sloot. Want echt waar, ik had hem zo’n drukker meegegeven dat ie zo omgekieperd was..
Nu liet ik het drietal dus, zij het met tegenzin, passeren. Al heb ik ze wel in niet misverstane woorden verteld wat ik er van vond. En dat kon ik echt niet laten want…kom niet aan mijn jongens….
Gelukkig was één blik op zoonlief voldoende om mijn gemoederen weer tot rust te brengen..
Hij keek me met een paar hele grote onschuldige ogen aan en zei heel serieus “sille we wer fytse mem?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten