WE ZIJN THUIS!!!

Inmiddels zit de eerste dag thuis er op. Na meer dan 24 uur onderweg te zijn geweest zijn we heel blij dat er weer zijn. We zijn vrijdag 18 december uit Port au Prince vertrokken richting Miami. Daar aangekomen kwamen we er achter dat we in PaP geen boardingpassen voor de vlucht Miami-Londen en Londen-Amsterdam gekregen hadden. In Miami werd dit probleem snel verholpen; we kregen ze daar op vertoon van onze paspoorten alsnog. Jammer genoeg was het door de drukte niet te doen om te proberen de vlucht Londen-Amsterdam van Harry en Christi om te zetten naar dezelfde als ons. Zij zouden dus in Londen met z'n vieren nog tot 16.30 moeten wachten op de vlucht naar Amsterdam.. Na de aankomst in Londen haastten we ons naar de informatiebalie om boardingpassen te regelen voor onze vlucht naar Amsterdam. Daar aangekomen vertelde de "muts" achter de balie ons vrolijk dat het afgeven van boardingpassen voor die vlucht niet meer mogelijk was want ze waren al aan het inchecken, we moesten maar een nieuwe vlucht boeken.. Tegenstribbelen, smeken enzovoort hielp niet, het mens was onvermurwbaar.. Er zat niets anders op dan een andere vlucht te boeken. We gingen naar de customerservice en kregen daar te horen dat de eerst volgende vlucht van British Airways (die van Harry en Christi) helemaal vol zat en dat we pas om kwart over zes (kwart over zeven Nederlandse tijd) weg zouden kunnen... In overleg met de dame achter de balie, een hele aardige vrouw overigens, besloten we een optie te nemen op de laatste vlucht (om er zeker van te zijn dat we toch nog die avond thuis zouden komen), maar eerst zouden proberen alsnog op de vlucht met Harry en Christi mee zouden kunnen. We kregen blanco boardingpassen en mochten dan naar de incheckbalie van die vlucht om te zien of er eventueel 4 stoelen leeg bleven... Liliane en Thamarah waren inmiddels onderweg naar Nederland, terwijl wij Christi een berichtje stuurden om te zeggen dat ook wij langer moesten wachten. We kregen snel een berichtje terug en nadat we de douane gepasseerd waren vonden we elkaar weer. Na heel veel uren wachten en heel veel vieze luiers en kleding verder (Clarel had inmiddels een prachtig broekje van Myka aan) besloten we om meteen naar de gate te gaan en voor dat het inchecken begon te vragen of er plaats was. De superlieve dame achter de balie aarzelde niet en gaf ons meteen 4 stoelen.. JIPPIE!!!!!!!!!!!!!!!! WE GINGEN NAAR HUIS!!!!!!!!!!

Opnieuw bleek dat we gelijk hadden toen we zeiden dat de paspoorten van de meisjes van Harry en Christi en die van onze jongens aan elkaar vastgeplakt zaten. En ik moet zeggen, we baalden ontzettend dat we niet met "ons eigen" vlucht mee konden, maar het is het wachten meer dan waard geweest. Het heeft zo moeten zijn. Samen met onze vrienden aankomen op Schiphol, en samen door de deur de aankomsthal in stappen was fantastisch en heel waardevol. We zijn dankbaar dat we samen met hen dit alles hebben kunnen delen, en hebben wat ons betreft een vriendschap voor het leven....

JIPPIE!!!!!! WE HEBBEN DE VISUMS EN KUNNEN NAAR HUIS!!

Vandaag een redelijk relaxed dagje gehad. Vanmorgen kwamen Harry en Christi en de meiden naar ons hotel om de dag bij ons door te brengen, wel zo gezellig...

We hebben eerst met elkaar ontbeten en zijn toen in de tuin gaan zitten. Lekker wat spelen, eten en drinken enzovoort. Schnaider is vandaag de hele dag een beetje verdrietig en gooit de kont tegen de krib. Clarel is wat verkouden, is ook koortsig en hoest veel maar eet en drinkt wel lekker. Toen hij uit Bresma kwam hoestte hij al behoorlijk, dat zet dus nog even door. Zo nu en dan maar een zetpil en dan hopen dat het morgen wat beter gaat. Hij ligt nu lekker te ronken dus dat is wel fijn. Harry en Gosse zijn vanmiddag terug gegaan naar de Amerikaanse Ambassade om de paspoorten met visums weer op te halen. Dit was snel klaar en nu zijn we gelukkig klaar voor vertrek. Nu nog 1 hobbeltje te gaan en dat is in Miami te proberen de vlucht Londen-Amsterdam voor Harry en Christi om te zetten naar dezelfde als ons. Want het is natuurlijk het leukst als we in 1 keer met z'n tienen thuis komen. We gaan heeeeel zielig kijken in Miami bij de balie van American Airlines. Moet lukken toch? Het werkte ook bij de Amerikaanse Ambassade...

CONSULAAT EN AMERIKAANSE AMBASSADE

Vandaag was het erg vroeg dag; we hadden om zeven uur vanmorgen een afspraak gepland staan bij de Amerikaanse Ambassade voor de transitvisums voor de kinderen. We stonden rond een uur of vijf op, en Dennis (onze chauffeur) was er om tien voor zes. Helaas hadden we bij de overdracht de paspoorten en papieren niet gekregen, deze lagen nog bij Margarette, de directrice van Bresma en degene die de papierwinkel hier regelt, op kantoor, en zonder paspoorten geen transitvisum... We hebben een poging gedaan om dit via de NAS geregeld te krijgen, maar daar kwam verder geen reactie vandaan anders dan dat ze het aan Margarette zouden doorgeven. Dus besloten we zelf maar actie te ondernemen.

We besloten eerst maar met z'n tienen te gaan ontbijten en vervolgens naar het Consulaat te gaan om de paspoorten op te halen (het Consulaat ging om 8 uur open). Na een lange rit door de stad, waarbij we helemaal door elkaar geschud zijn door het zeer slechte wegdek, arriveerden we rond een uur of acht bij de Consul. Daar kregen we gelukkig onze paspoorten en nog een stapeltje papieren. We besloten om toch nog maar naar de Amerikaanse Ambassade te gaan en de gok te wagen om alsnog, ruim drie uur later dan de afspraak, de visums geregeld te krijgen. Wonder boven wonder hoorden we van Padberg dat de chauffeur van Margarette met de andere papieren onderweg was naar de Amerikaanse Ambassade zodat hij ze ons daar kon overhandigen.. En inderdaad; toen we daar aankwamen zagen we de chauffeur van Margarette lopen met de papieren. We kropen snel uit de auto en werden na het woord "adoption" vlot binnengelaten. Gelukkig mochten we doorlopen naar het loket om de aanvraag voor de visums te kunnen doen. Binnen was het een drukte van belang, maar we werden vlot naar het loket geleid waar we moesten zijn. Waarschijnlijk omdat we de kinderen bij ons hadden werden er een paar mensen van de stoel gedirigeerd en wij mochten gaan zitten. Vervolgens waren we heel snel aan de beurt en we stonden dus vrij snel weer buiten. De visumaanvragen waren goedgekeurd en ze kunnen donderdagmiddag opgehaald worden. Gelukkig hoeven dan de kinderen niet weer mee zodat we besloten hebben dat alleen Gosse en Harry morgen met Dennis terug gaan naar de Ambassade. Jippie... alles dus toch op tijd zodat we vrijdag me z'n tienen op het vliegtuig stappen.

Wow, wat hebben we daar een zin in. We zijn kapot, zowel lichamelijk als geestelijk volledig afgedraaid.....

DAG TWEE MET DE MANNEN..

Zo, de heren liggen nu lekker te knorren. Na de afgelopen nacht heerlijk geslapen te hebben waren ze vanochtend wel vroeg wakker; kwart over vijf om precies te zijn..
Na een beetje spelen en toch nog even liggen even proberen om ze in bad te krijgen. Dat lukte prima; ze lieten zich zonder tegenspartelen uitkleden en wilden ook wel zitten in bad. Even lekker inzepen en toen schoonspoelen en afdrogen. In een mum van tijd stonden er twee heerlijk naar Zwitsal geurende jongens in de kamer. Daarna wij zelf maar even onder de douche door en toen op naar het eten. Alles wat we ze gaven werd met smaak verorberd en het meer is nooit vol... Toen lekker wat gespeeld in de tuin van het hotel. Schnaider had wel even een moeilijk moment. Hij stond een tijdje roerloos stil op ongeveer een meter afstand van ons en met de rug naar ons toe. Er rolden dikke tranen over zijn wangen en hij keek alleen maar voor zich uit. Hij wilde niet door ons aangeraakt of getroost worden. Bijzonder aangrijpend om te zien... Een tijdje later kwam hij weer in beweging en toen was het weer goed. Na het middageten wilden we net naar boven gaan toen Liliane naar ons toe kwam met de mededeling dat de bio-ouders in de hal zaten te wachten.. SLIK......
Over de ontmoeting wil ik hier verder niets kwijt, dat is iets persoonlijks voor de jongens, behalve dan dat het heel bijzonder was..
Daarna hebben we nog even lekker buiten gezeten en toen zijn we naar onze kamer gegaan. Daar kwamen de jongens beide helemaal los; heerlijk gek doen allebei en daarbij gierden ze het uit van het lachen. Ze voelen zich op de kamer duidelijk op hun gemak. Het avondeten vonden ze ook lekker. Het is alleen even ontdekken wanneer ze genoeg hebben, want ze blijven door eten.....

HEBBES!!!!!!!!

WE HEBBEN ZE BIJ ONS!!!!!!!!!!!!! Na 15 maanden en 1 week wachten is het eindelijk zover;

het is nu maandagavond, ongeveer half negen 's avonds.

Op bed liggen onze jongens te slapen als een roosje.. Wat een dag is het geweest zeg. Vanmorgen rond kwart voor elf werden we, met z'n vijven, opgehaald en naar Bresma gebracht. Daar aangekomen werden we naar binnen gedirigeerd en werden onze kinderen gezocht. Myka was het eerst gevonden, daarna kwamen Thamarah en Wismailine, toen Schnaider en een tijdje later ook Clarel. Wow! wat er dan door je heen gaat is echt onbeschrijflijk, waanzinnig.. Schnaider wilde graag opgetild worden drukte zich stijf tegen Gosse aan. Het is liefde op het eerste gezicht tussen die twee... Hij bleef rustig zo zitten. Clarel liet alles maar over zich heen komen; een dikke knuffel vond ie prima en verder keek hij wat om zich heen.

Na een tijdje hebben we, zo goed en zo kwaad als het ging, de cadeautjes uitgedeeld en geprobeerd foto's te maken. De kinderen kwamen op ons af als bijen op de honing op het moment dat we de koffers en tassen openden.... En na wat koekjes en rozijntjes te hebben uitgedeeld kon het feest beginnen. De verzorgsters wezen de kinderen aan voor wie we een cadeautje hadden meegebracht. En af en toe kwamen ze met een kindje aan, zeiden de naam en vervolgens "take picture"..

We hebben ons best gedaan om foto's te maken, al zijn het er niet heel veel geworden..

Na z'n anderhalf a twee uur in Bresma geweest te zijn wilden we eigenlijk wel terug naar het hotel, de kinderen waren moe en wij zelf ook door alle spanning en emoties..

We werden naar het buitenplaatsje geleid waar we moesten wachten op de chauffeur. In de veronderstelling dat hij wel snel zou komen gingen we zitten en speelden wat met de kinderen.

Maar al wat er kwam, geen chauffeur..

Op een gegeven moment duurde het zo lang dat er eerst nog eten werd gebracht voor de kinderen. Een soort van couscous met chocoladesaus of zo.. En een bord vol. De kinderen eten werkelijk als bouwvakkers...

Daarna vielen Schnaider, Myka en Thamarah in slaap. Wismailine en Clarel bleven klaar wakker. Het duurde uiteindelijk nog een hele tijd voor we opgehaald werden.

Eenmaal op onze hotelkamer aangekomen begon Schnaider te huilen. Hij liet zich gemakkelijk troosten door Gosse en toen was het goed. Beide mannen hebben een tijdlang op bed zitten te spelen en gek doen; het ijs was gebroken.

Uiteindelijk waren ze zo moe dat ze zich makkelijk lieten omkleden en toen vielen ze al snel in slaap. We zijn benieuwd hoe het vannacht gaat..

Morgen wordt opnieuw een emotionele dag; als we het goed begrepen hebben worden morgen de biologische ouders naar ons hotel gebracht voor een ontmoeting.. Doodeng, maar tegelijk ook prachtig voor de jongens voor later...

JAAA!!! WE ZIJN IN PAP (Port au Prince)!!!!!

Het is bij ons nu zondag bijna vijf voor acht 's avonds (in Nederland is het vijf voor twee 's nachts) en ik heb mijn kluts weer gevonden... We hebben een prima reis gehad. Het was gisteren een hele lange zit van Londen naar Miami en na even met elkaar gegeten te hebben en een klein wandelingetje in Miami gemaakt te hebben zijn we vroeg "onder de wol" gekropen. De wekker ging al weer vroeg; we werden om twintig over zes naar het vliegveld gebracht. Rond een uur of twaalf zijn we geland in Port au Prince. Het is wel even slikken hoor als je zo boven Haiti vliegt en je je realiseert dat daar beneden het land van je kinderen ligt.. De luchthaven is een belevenis op zich; eenmaal uit het vliegtuig stond er een bandje Haitiaanse muziek te spelen. Bij de paspoortcontrole bleven we netjes wachten in de rij, maar we werden er al snel uitgehaald en mochten via een andere balie dus dat was snel klaar. Daarna doorlopen en zoeken naar Dennis, onze chauffeur. Hij was snel gevonden en bracht ons naar de auto. We hadden meteen drie Haitianen om ons heen die een hand op de koffers legden en meeliepen naar de auto om vervolgens geld te vragen voor het "werk" wat ze gedaan hadden.. Toen een ritje door PaP richting de hotels. Onvoorstelbaar zo schrijnend om te zien zoveel armoede. Het hotel vormt daarbij een schril contrast. Vanavond hebben we lekker buiten zitten eten met het zicht op een grote kerstboom. Wel een beetje een vreemd kerstgevoel; in korte broek buiten zitten onder de palmboom, en het is overdag een graadje of 30 celcius...

We kijken uit naar morgen, want dan gaat het gebeuren... De wetenschap dat we ons op dit moment in dezelfde stad bevinden als de jongens en er zo dichtbij zijn is heel apart. Morgen worden we tussen tien en elf uur opgehaald om naar Bresma te gaan. We hebben twee koffers klaar staan met crocs, kleding, badhanddoeken en speelgoed en, heel belangrijk, de cadeautjes voor de "NAS"-kinderen. We hebben een beetje een strategie bedacht om te proberen de cadeautjes persoonlijk af te geven per kind om zo, zonder belaagd te worden door een hele horde kinderen, foto's te kunnen maken voor de mama's - en papa's blanc in Nederland.

op die manier kunnen onze kinderen ons ook eerst een beetje van een afstandje gadeslaan en bekijken. Of dit in de praktijk ook zo gaat werken dat moeten we natuurlijk afwachten, maar we doen ons best.

YESSS!! TOCH DE SLAGROOM OP DE TAART!!!!

Jippie!! Op de valreep toch met z'n vijven op pad en met z'n tienen terug! Helemaal geweldig dit.. Dat maakt het feest helemaal compleet. Nu nog snel de laatste dingetjes doen. Alvast wat boodschappen halen, autozitjes wegbrengen, een laatste wasje draaien, nog wat opruimen enz. Gisteravond de kerstboom nog opgezet. Nou ja, Marja heeft 't werk gedaan en ik heb er wat naar zitten kijken.. ben nu eenmaal geen creabea....Zullen de mannen trouwens wel apart vinden; wie heeft er nu een boom in huis?

Ach en dan nog 1 nachtje slapen, ahummmm draaien, zuchten, draaien, naar de plee, draaien, althans zoiets zal het wel worden. En dan is het zover..

WE ZIJN ER KLAAR VOOR!

Zo, alle formulieren zijn ingevuld, we hebben volgende week woensdag de afspraak bij de Amerikaanse Ambassade ('s morgens om 7.00 uur) en het belangrijkste; aanstaande maandag is de overdracht van de jongens en het meiske. Dat lees je goed ja, het meiske.. We reizen namelijk met z'n drieen en komen met z'n zessen terug.

Ik heb inmiddels de kleding en speelgoed en zo in twee koffers gepropt, nu de rest wat er om heen staat nog.. Natuurlijk neem je altijd te veel mee, maar ja de twijfel is altijd groot.. Bijvoorbeeld past Schnaider wel daadwerkelijk in maatje 92 of zou dat al te klein zijn? Mwaaah, dan toch ook maar wat in maat 98 meenemen. En zo gaat dat verder. Dan nog twee pakken luiers mee, schoonmaakdoekjes enzovoort..

Dan mogen we nog twee keer 18 kilogram handbagage meenemen. Aangezien ik hier nog ongeveer 25 paar crocs heb staan, en badhanddoeken, kleding en speelgoed voor Bresma die ook nog mee moeten.. En niet te vergeten.. de cadeautjes voor de kinderen van andere wachtende ouders.. ahum.. we mogen wel twee keer heen en weer...

Maar verder gaat alles goed.. heb alleen "the gitters", maar manlief is geheel de rust zelve dus "het komt wel goed schatje.."

MANNEN.. WE KOMEN!!!!!!!!!!!!!

Vanmiddag hebben we de reis van ons leven geboekt..

Om drie uur vlug Gosse opgepikt en snel naar Heerenveen gereden. We moesten onze tickets voor 16.00 uur bevestigen, anders verviel de optie, dus zodoende..

Jeetje.. we gaan!! En we hebben er heel veel zin in (zelfs ik met mijn vliegangst..).

We vertrekken zaterdag 12 december, keren terug op 18 december en komen dan zaterdag 19 december 's middags 14.00 uur aan op Schiphol.

De jongens moesten eens weten wat hun allemaal boven het hoofd hangt..

Morgen mijn laatste werkdag. Toch een raar gevoel hoor, dat ik straks een hele tijd niet hoef te werken.. Gosse heeft straks ook lekker een behoorlijk aantal weken vrij.

Op dit moment zijn we nog de hotels aan het boeken (1 overnachting in Miami) en het verblijf in Haiti. En dan de afspraak voor de Amerikaanse Ambassade aanvragen, de ESTA-formulieren invullen enz. Het is een hele wirwar van dingen die geregeld moeten worden, maar gelukkig wijst het zich allemaal vanzelf (althans dat denken we..).

PASPOORTEN....

We hebben het gaspedaal opnieuw ingedrukt; DE PASPOORTEN ZIJN BINNEN!!!

Afgelopen maandag al geprint! Ze zullen de komende week in de Domicaanse Republiek aankomen voor de visums. Valt er toch weer een "last" van de schouders.

Lieve zoontjes.. NOG EVEN EN DAN KOMEN WE JULLIE HALEN!!!!

HELLEPIE... nu wordt het echt spannend!

Toch een heel apart gevoel hoor, als je de paspoorten van hen ziet en dat er bij "naam" REITSMA staat. Dat is best wel even om van vol te schieten..

Tegelijkertijd geeft het ook een dubbel gevoel richting onze hele lieve vrienden.

Zij hebben helaas veel minder geluk in dit laatste stukje. We hopen natuurlijk dat ook zij heel erg snel positief nieuws krijgen. Liefst vandaag nog..

Nieuwsbericht..

EXMORRA - Bij een huis in Exmorra is grote schade aan het dak ontstaan. De schade is veroorzaakt door een plotselinge explosie van geluid. De enorme juichkreet van de bewoners leverde een dusdanig aantal decibellen op dat de dakpannen begonnen te rammelen en van het dak schoven. De explosie was in de wijde omtrek van het dorp te horen. Hoewel de bewoners aangetroffen werden in een vreemde staat van opperste verrukking zijn zij verder ongedeerd gebleven.


WIJ ZIJN UIT MOI!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Nu nog de paspoorten en de visums en dan kunnen we gaan!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

JOEPIEDEPOEPIE!!!!!!

Nog niet uit MOI..

Tot nu toe hebben we nog geen bericht dat we uit MOI zijn gekomen.

We zitten er dan nog wel geen drie maanden in, maar we zitten met smart te wachten op het verlossende telefoontje of mailtje.

En dat heeft een reden:

In Haiti staan namelijk de verkiezingen voor de deur. Deze zijn weliswaar in januari, maar als gevolg daar van mag er na de eerste week van december niet meer gereisd worden. En dat betekent dus geen kinderen ophalen tot na de verkiezingen...

Voor ons betekent dit dus concreet dat, als het nog een paar weken duurt voor we uit MOI komen, we dus precies in de periode van afreizen komen dat het niet mag.

En dat zou dus betekenen dat onze mannen niet voor de Kerst thuis zijn, maar dat het zo maar eens februari 2010 zou kunnen worden.

Daar moeten we toch echt niet aan denken..

Op zondag heeeeel vroeg uit de veren......

Vandaag is het zondag 13 september 2009. Vanmorgen vroeg kwam een stel, die we hebben leren kennen via de Yahoo-groep, met hun dochtertje terug uit Haiti. En als ik zeg vroeg, dan bedoel ik dus ook echt vroeg... Volgens de eerste vluchtgegevens zouden ze om 6.00 uur aankomen op Schiphol, maar gisteravond hadden we al gezien dat ze ongeveer een half uur eerder zouden landen. Dus vanochtend zaten we om ongeveer 4.15 uur in de auto om het bewuste paar met hun dochter te verwelkomen.

Vanuit de Yahoo-groep is het een beetje traditie geworden om de gezinnetjes die terug komen, en daarmee dus dit deel van de procedure afsluiten, met een groepje te verwelkomen op Schiphol. Dat is dan ook meteen een leuke gelegenheid om elkaar persoonlijk te leren kennen. Normaal gesproken gaat alles via de mail, en het is heel leuk om dan ook eens te zien wie er aan de andere kant van de computer zit...

Het stel wat vanmorgen aan kwam hebben we voor het eerst ontmoet tijdens het afreisgesprek. We zijn daarna met hun, en met nog een ander leuk stel, gaan lunchen en dat was erg gezellig. Voor ons was daarmee de keus om wel of niet naar Schiphol te gaan dan ook niet zo moeilijk..

Daarbij komt nog dat zij heel veel tijd en energie gestoken hebben in onder andere het meenemen van cadeautjes (meegegeven door wachtende ouders) voor andere kinderen en het maken van prachtige foto's van alle koters. Ook daarom van ons dus deze kleine tegenprestatie....

Wij waren, jammergenoeg, de enige van de groep...

Dit lag wel een beetje "in de lijn der verwachting" aangezien de rest van de "harde" (Schiphol)kern hele plausibele redenen had om niet aanwezig te kunnen zijn.

Het plezier was er niet minder om; het was een warm welkom en erg leuk om de hereniging te zien tussen de aanwezige gezinsleden. We hebben daarna nog gezellig met elkaar koffie gedronken. En als het leuk is gaat de tijd snel; het was bijna negen uur toen we ons huis binnen stapten.

Het afbreken van onze nachtrust op zo'n vroeg tijdstip is de moeite meer dan waard geweest; we hebben er volop van genoten. Het is heerlijk, en ook ontroerend, om te zien hoe zo'n lief klein meiske meteen zo liefdevol wordt opgenomen binnen een gezin, daar wordt je gewoon stil van....

Nieuwe foto's gekregen via de NAS

Het heeft even geduurd, maar we hebben eindelijk weer een paar foto's via "het officiele kanaal" gekregen.

En wat voor een foto's....

De foto van de beide heren bovenaan mijn weblog zat er onder andere ook bij. Wat ons zelf nogal opviel was hoe veel kleiner Clarel eigenlijk is ten opzichte van Schnaider. En dat terwijl er maar een jaar tussen zit qua leeftijd.. Gappig is wel dat Clarel het T-shirtje aan heeft wat hij van ons gekregen heeft. Puur toeval of....

Verder helaas geen foto's waar Clarel alleen op staat.

Wel een viertal foto's van Schnaider waren er bij. Eentje is echt helemaal geweldig.... Je ziet Schnaider die duidelijk niet gecharmeerd is van het nemen van foto's. Op deze foto kijkt hij werkelijk vreselijk woest in de lens. Of zoals mijn vader ongetwijfeld gezegd zou hebben als hij het gezien zou hebben: "We krije hjoed grif toetesop"...

JIEEEEEHAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!!!!!!!!!!!!!!!!!

JOEPIE DE POEPIE, TIEDElIEDELIE.. WIJ ZIJN IN MOI!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Vanmiddag (dinsdag 11-08-2009) een mailtje van de NAS gekregen met het nieuws dat we sinds vrijdag 7 augustus in MOI zitten. Eindelijk...

Deze fase duurt ook in ieder geval een maand of drie, maar graag wil ik ze bij deze verzoeken om in ons geval een voorbeeld aan Parquet te nemen...

Daar vlogen we in no-time doorheen.......(nog geen vier weken).

Nog steeds geen MOI..............

We zijn sinds 22 mei uit Parquet en zitten nog steeds niet in MOI. Nu hadden we er wel rekening mee gehouden dat dat een een maandje of twee kon gaan duren, maar het begint nu toch wel een beetje vervelend te worden...

Onbewust beginnen op de achtergrond heel voorzichtig een paar alarmbelletjes te rinkelen; wat is er mis? Maar vorige week bij het afreisgesprek hebben we niets gehoord wat in de richting wijst dat er iets aan de hand zou zijn, dus dat zal dan ook wel meevallen.

We beseffen ons heel goed dat we absoluut niet mogen klagen over het verloop van onze procedure. Ik bedoel, we zijn nog geen jaar verder en "al" bijna in MOI, maar toch.

Je wilt altijd sneller. En vooral nu het meer naar het eind gaat lopen, kan het ons niet rap genoeg gaan.

Stiekem maar hopen dus dat we inmiddels al wel in MOI zitten, maar dat we dat zelf nog niet weten.........

Afreisgesprek..

Vandaag een mailtje van de NAS gekregen met een uitnodiging voor het zogenaamde "afreisgesprek". We zijn in de afrondende fase beland (krijg de kriebels als ik het lees..) en dit gesprek is dan nodig om de reis naar onze zonen te kunnen maken...

We zitten nog steeds niet in MOI maar dat gebeurt wel zeer binnenkort hopen we...

JA!!!! SCHNAIDER EN CLAREL REITSMA!!

JIPPIE!!!!! WE GAAN ALS DE BRANDWEER!!!!

Vandaag te horen gekregen dat we sinds 22 mei 2009, (jeetje, binnen een maand!) uit Parquet zijn!
Dit betekent dat de jongens nu echt onze achternaam dragen en het dus echt ONZE zonen zijn!!
Nu is het wachten tot we de MOI in gaan. Dit duurt waarschijnlijk wel een maand of twee..

In deze fase (Ministerie van Binnenlandse Zaken) gebeurt het volgende:
Op dit ministerie wordt door het bureau Political Affairs nogmaals gekeken of alle gegevens in het dossier kloppen. Veelal wordt aan de directrices van de tehuizen nog om extra informatie gevraagd. Als alles akkoord bevonden wordt tekent de directeur van Political Affairs een brief waarmee het dossier wordt vrij gegeven en er een paspoort geprint kan worden. De verwachting is dat deze fase zo'n 3-4 maanden duurt..

Ja, en dan is het eindelijk zover! Het dossier komt uit het Bureau Political Affairs en wordt overgebracht naar Immigration Office, waar de paspoorten geprint worden. Het duurt ongeveer 3-4 weken voordat dat klaar is.

Als we nu eens het tempo van Parquet kunnen vasthouden.....

Uit IBESR!!!!!!

Afgelopen maandag (27 april 2009) kregen we een telefoontje van de NAS.
WE ZIJN SINDS VRIJDAG 24 APRIL UIT IBESR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
En dat nog wel op Gosse zijn verjaardag; mooier cadeau kun je je niet wensen toch?

Wat er dan door je heen gaat??
Uhhhmm......WHOOPIE, YESSSS!!!, TRALALALALALA, JIPPIEJEEEEEEJ!!!! Zoiets??
Nee, even serieus.. eerst een schokje (Gosse belde mij op het werk), dan een paar natte ogen en dan "mannekes, we zijn weer een stapje dichter bij elkaar".

De fase die nu komt is Parquet/rechtbank. De bio-ouders worden hier opgeroepen om te komen om een handtekening te zetten en dan wordt er ook een DNA-test gedaan. Bij ons is de DNA-test al in IBESR gedaan dus dat is in ieder geval klaar. Scheelt weer een week of zes omdat deze testen heen en terug naar Amerika gaan. Als we dan uit deze fase zijn dan heten onze mannen "Reitsma" van achteren...

En dan nu maar hopen dat het gaspedaal ingedrukt wordt en we in no-time door Parquet heen razen..
Zal ik voor de zekerheid mijn geboortedatum (5 juni) nog maar even doorgeven aan Haiti??
Dat zou mooi zijn..

Cadeautjes..

Een tijdje na ons intakegesprek bij de NAS (onze vergunninghouder) werden we uitgenodigd om lid te worden van een Yahoo-groep. De groep bestaat uit mensen die via dezelfde vergunninghouder (de NAS dus) een kindje of kindjes adopteren uit Haiti. Het is erg prettig en waardevol om contact te kunnen hebben met mensen die weten waar je het over hebt wat de procedure betreft. We zitten immers allemaal in hetzelfde schuitje, al vaart het ene schuitje wel wat sneller dan de andere. We delen de jubelmailtjes, als er weer iemand een stapje verder is gekomen, maar ook de dipjes. Het maakt de gemiddelde wachtperiode van zo'n maand of veertien na een voorstel toch een beetje aangenamer...

En de groep biedt nog meer voordelen:
Door ouders die hun kind(jes) ophalen worden vaak foto's gemaakt en soms gefilmd. Deze foto's worden dan op een afgeschermd stukje op internet gezet en dan kunnen we zelf de foto's van onze eigen jongens er af halen. We krijgen via de NAS ook ongeveer 1 keer in de twee maanden een update over Schnaider en Clarel met foto's er bij, maar hoe meer foto's hoe beter natuurlijk..
Moet zeggen dat het in het begin niet meeviel om onze heren er tussen uit te vissen. Natuurlijk kun je alles met een jurkje overslaan en zijn er ook veel jongetjes die er heel anders uitzien, maar dan bleven er altijd een paar over waarvan we dachten is het hem nu wel of niet? In het begin was er iemand die heel erg op Schnaider leek, een tijdje later had Clarel opeens een dubbelganger. Ik was dan altijd wel verbaasd hoe de anderen op de groep zo feilloos hun kinderen herkenden..
Nu, ruim zeven maanden later, pikken we ze er zo tussen uit. Eigenlijk is het ook niet zo moeilijk; het zijn natuurlijk de twee knapste en liefste mannekes die er rond lopen, ahum.. schuiven..

Zo hebben we inmiddels ook een paar filmpjes toegestuurd gekregen. Prachtig om bewegende beelden te zien. Op een van de filmpjes zie je Schnaider eten. De Fransman die aan het filmen is hoor je steeds "Bon appetit mes petits" zeggen. De andere kinderen reageren daar op, Schnaider zie je alleen even met een blik omhoog kijken van "ja nou we weten we het wel, laat me eten". Even later zie je hem een paar keer heerlijk niezen boven zijn bord.. Even het eten zegenen zeg maar.. Clarel zie je alleen liggen of zitten.

Nog een ontzettend groot voordeel van deze groep is dat je, wanneer er weer iemand afreist richting zoon(s) en/of dochter(s), cadeautjes voor de kinderen kunt meegeven.
Zo hebben we een een paar maanden geleden een paar knuffels meegegegeven. De mensen die ze meegenomen hadden hebben prachtige foto's gemaakt van onze mannen toen ze hun de knuffels overhandigden.

Met de knuffel op schoot bestudeert Schnaider de kaart die we er bij gedaan hadden.
Geweldig, wat zou er in dat koppie omgegaan zijn toen hij daar zo zat? En wat vond Clarel er van? Op de foto rechts heeft hij de knuffel die hij van ons gekregen heeft over zijn schouder hangen. We hebben ook een foto waar de vrouw die hem het olifantje gegeven heeft, voor hem zit en de kaart voorleest. Je ziet Clarel met een frons in zijn voorhoofd heel aandachtig naar haar kijken. Geweldig gewoon.

Vorige week is er een stel Friezen afgereisd om hun dochter op te halen. We hebben ook nu wat dingen voor de jongens meegegeven. We hebben de pakketjes op een avond bij ze gebracht en heel gezellig gekletst. Afgelopen weekend kregen we twee foto's van Schnaider. Op de ene foto staat hij met het gekregen uiltje onder de arm te wijzen naar het zakje ballonnen en op de andere foto zie je Schnaider met de twee zakken waar de cadeautjes in zaten. Het idee dat ze iets van jou in hun handen hebben is heel bijzonder. Stiekem hopen we op nog een paar foto's van onze kereltjes. Een gek idee is het wel trouwens, dat de mensen waar je ruim een week geleden nog bij aan de keukentafel zat jouw kinderen in het echt gezien hebben en ze ook hebben kunnen aanraken.... Dat willen wij ook zoooooooo graag!!!!!!!!!!!!!!!!

Filmpjes!!!!!

We hebben een tijdje geleden filmopnames gekregen uit Bresma, het kindertehuis waar Clarel en Schnaider wonen. Eerder al kregen we een filmpje wat in october opgenomen is. Het is ontzettend leuk om, naast de foto's, ook bewegende beelden te zien. Op de film van october zien we Clarel, de jongste, op een grote blauwe mat liggen. En op foto's zie je hem alleen maar liggen of zitten. We zien ook een groepje kinderen eten. Schnaider zit er ook bij. De Fransman die de opnames maakt hoor je voortdurend "Bon appetit les petits" zeggen. De andere kinderen reageren hier op. Onze Schnaider zie je alleen even omhoog kijken met een blik van "wat zit die vent nou te zeuren, laat me eten". Een paar tellen later zie je hem een paar keer heerlijk niezen boven zijn bord. Even het eten zegenen denk ik.. Opvallend om te zien ook is hoe ze zijn; de meeste andere kinderen zijn vrij druk en staan meteen vooraan als er iets van eten of zo wordt uitgedeeld. Schnaider zie je rustig op de achtergrond op een bankje zitten toekijken. Ook Clarel is, volgens zijn rapportje, "very sweet and calm". Een aardje naar hun vaartje zeker ??

De procedure in Haiti..

We hebben vandaag een mailtje gehad van de NAS. We zitten sinds 22 september in IBESR. Voor wie geinteresseerd is; hier volgen de fasen die doorlopen moeten worden nadat er een voorstel gedaan is.

1. Koppeling dossiers

Als je eenmaal een voorstel hebt gehad, gaat de pré-IBESR-fase in. In deze fase worden jouw dossier en het dossier van je kindje aan elkaar gekoppeld.

DEZE FASE HEBBEN WIJ GEHAD!!!!!

2. IBESR (=kinderbescherming in Haiti)

Na een paar weken (of maanden) krijg je bericht dat jullie dossier in de IBESR zit. Het hoofd van de IBESR is mevrouw Beaudin. Hier worden alle dossiers gecontroleerd en wordt gekeken of juist deze ouders het beste zijn voor juist dit kind. Vaak staan er fouten in het dossier (denk aan onjuiste/onvolledige geboortedata), wat betekent dat opnieuw de juiste gegevens verkregen moeten worden. De IBESR-tijd varieert, maar je moet wel rekening houden met minstens 6 maanden.

DEZE FASE HEBBEN WE GEHAD!!!!!!!!!!!!

3a. Parquet

The dossier and unsigned adoption and judgment decree are taken to the Parquet where the dossier is examined one more time. If all is found in order, the judge at the Parquet issues a letter of approval and the adoption decree and judgment decree are signed and stamped. The Parquet also legalizes the Court Declaration (Tribunal document). Hier wordt ook vanaf 2008 de biologische familie opgeroepen om een verklaring af te leggen. Duur: minimaal 3 maanden.

3b. Rechtbankprocedure

Een nogal vaag gebied, wat bestaat uit drie fasen.

1. De rechtbank (=wordt ook court genoemd) waar de adoptieakte wordt geschreven. Na dit stadium heb je de verantwoordelijkheid van het kind overgenomen van de biologische ouders. Die fase duurt 2 tot 6 weken.

2. Bij het ministerie van buitenlandse zaken wordt de handtekening van de adoptieakte gelegaliseerd. (attestation). Dit duurt 2 tot 3 weken.

3. Daarna worden de documenten door het ministerie van justitie gelegaliseerd. Het duurt 2 tot 3 weken. (legalisation) Nadat de documenten terug zijn van de legalisaties duurt het een paar dagen (afhankelijk van het tehuis, tussen 2 en 10 dagen) voor dat het dossier naar de MOI gebracht kan worden. Waarom? Het klaar zetten van het dossier blijkt een hele klus te zijn. Er wordt een formulier (een nieuwe eis sinds een paar maanden) ingevuld waar opnieuw alle gegevens van de adoptieouders, van het kind en van de biologische ouders moeten worden opgeschreven. Het gaat per kind, dus voor twee kinderen, twee formulieren!

DEZE FASE HEBBEN WE GEHAD!!!!!!!!!

4. MOI (= ministerie van Binnenlandse Zaken)

Op dit ministerie wordt door het bureau Political Affairs nogmaals gekeken of alle gegevens in het dossier kloppen. Veelal wordt aan de directrices van de tehuizen nog om extra informatie gevraagd. Als alles akkoord bevonden wordt tekent de directeur van Political Affairs een brief waarmee het dossier wordt vrij gegeven en er een paspoort geprint kan worden. In oktober/november 2007 was dit de grote bottleneck, er zijn mensen geweest die hier wel 9 maanden in hebben gezeten. Nu (sinds aug. 08) loopt dit beter en is de verwachting zo'n 3-4 maanden.

OOK DEZE FASE HEBBEN WE GEHAD!!!!!!!!!!

5. Paspoortfase

Ja, en dan is het eindelijk zover! Je dossier komt uit het Bureau Political Affairs en wordt overgebracht naar Immigration Office, waar het paspoort geprint wordt. Het duurt ongeveer 3-4 weken voordat het paspoort klaar is.

PASPOORTEN ZIJN GEPRINT OP 15 en 16 NOVEMBER!!

6. Visum

Als het paspoort eenmaal geprint is moet er nog een visum in komen zodat je kind Nederland in mag. Het Nederlandse Consulaat in Port au Prince mag geen visum uitgeven, daarom wordt het paspoort naar de Nederlandse Ambassade op de Dominicaanse Republiek gestuurd. Het duurt ongeveer 3-4 weken voordat het paspoort weer terug is in Port au Prince.

DE PASPOORTEN ZIJN OP 14 DECEMBER 2009 TERUG GEKOMEN UIT DE DOMINICAANSE REPUBLIEK!!!!!!!!!!!!

7. Afreizen!!!!

Eindelijk kun je dan je kind gaan ophalen of komt je kind met escort op Schiphol aan! Als je via Miami reist (wat de meest eenvoudige en snelle manier is), heb je nog een doorreisvisum nodig voor de Verenigde Staten. Om dit te krijgen is het noodzakelijk dat je samen met je kind naar de Amerikaanse Ambassade in Port au Prince gaat. Het tehuis regelt een afspraak voor je en brengt je erheen. Nog een lange weg te gaan dus.. Maar we zijn voorspoedig begonnen met zo'n korte pre-IBESR fase... Wat ons betreft blijven ze daar in Haiti het gaspedaal zo ver ingedrukt houden.

WE ZIJN OP ZATERDAG 12 DECEMBER 2009 AFGEREISD NAAR PaP EN HEBBEN 14 DECEMBER DE KINDEREN IN ONZE ARMEN GESLOTEN. SINDS ZATERDAG 19 DECEMBER 2009 ZIJN WE THUIS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

YESSS!!!! Twee jochies!!!!

Maandag 8 september 2008, ik kwam bij de fysio vandaan, reed ik van Bolsward naar Exmorra. Toen zag ik ze; twee ooievaars zaten vlak langs de weg in een weiland. Thuis gekomen zei ik tegen Gosse: "Het duurt vast niet lang meer voor we een voorstel krijgen want de ooievaars zijn in de buurt". Ik kon toen nog weten niet dat ik zo dicht bij de waarheid zat want... 's avonds 23.00 uur ging de telefoon.. We waren nog op en keken elkaar geschrokken aan. "O jeetje, wat krijgen we nu?" Ik liep naar de telefoon en keek automatisch naar de display.. "NAS" stond er met grote letters te lezen. Ik draaide me om mompelde dommig het woordje NAS tegen Gosse terwijl ik de telefoon opnam. "Hallo, met Macky" klonk het aan de andere kant van de lijn, "stoor ik?". Nee hoor, je stoort niet.. "Is Gosse in de buurt?" vervolgde ze. Ja hoor, die is er. "Wil je hem even roepen?" eh, nou, hij zit hier naast me. "Oke, want ik denk namelijk dat ik een heel mooi voorstel voor jullie heb...". "Ho wacht even Macky" zei ik en wat onhandig zette ik de telefoon op de speaker zodat Gosse mee kon luisteren. En toen stak Macky van wal: We hebben eventueel twee broertjes voor jullie. Ze zijn anderhalf en twee-eneenhalf jaar oud. De jongste heet Clarel en de oudste heet Schnaider. Ze zijn wel wat ondervoed maar verder kerngezond. Ze vertelde verder nog wat over de achtergrond van de jongens en eindigde met: "En, wat zeggen jullie ervan?" Wat zeggen wij ervan?? Nou eh... "Fantastisch, eeeehhhh, geweldig, eeeehhhh, super en natuurlijk JA! we accepteren jullie voorstel!!" Vanmorgen hebben we via de mail allemaal formulieren, zoals geboorteaktes en medische verklaringen enz, van de jongens gekregen. En, best spannend natuurlijk, er waren ook fotootjes bij. En, hoe kan het ook anders, natuurlijk zijn het de twee mooiste mannekes ter wereld ................

Start van ons adoptieavontuur......

Wanneer je,zoals wij, van plan bent een kind te adopteren dan krijg je te maken met een aantal vastgestelde procedures. De lengte van de procedure, van aanvraag tot en met het mogen ophalen van je kind, neemt enkele jaren in beslag.

Als eerste moet je, om een adoptieprocedure te mogen starten, voldoen aan een aantal voorwaarden. Na inschrijving bij de Stichting Adoptievoorzieningen krijg je een zogenaamd BKA-(Buitenlands Kind ter Adoptie) toegewezen (aan de hand van dit nummer wordt de volgorde van behandeling van aanvragen bepaald). Na een aantal voorlichtingsbijeenkomsten volgt een gezinsonderzoek door de Raad van Kinderbescherming. Daaruit voortvloeiend volgt een gezinsrapport. De Minister van Justitie beslist vervolgens op grond van het rapport of er een beginseltoestemming verstrekt wordt. Met het verkrijgen van de beginseltoestemming is de eerste horde genomen... De formele toestemming om een kindje te mogen adopteren is er wat betekent dat je je mag inschrijven bij een vergunninghouder. Een vergunninghouder is een organisatie die bemiddelt tussen aspirant-adoptieouders en kinderen die ter adoptie afgestaan worden. De keuze voor een vergunninghouder is afhankelijk van de voorkeur uit welk land je een kindje wilt adopteren.

De reden voor ons om te adopteren heeft niet te maken met het niet kunnen krijgen van biologische eigen kinderen, maar is een keus uit idealisme. We willen graag een of meer kinderen de kans geven op een beter leven. Wij schreven ons in bij de Stichting Adoptievoorzieningen in november 2005, waarna we ons BKA-nummer kregen.

En toen begon het wachten..... Wachten op de deelname aan de zestal verplichte voorlichtingsbijeenkomsten waarin alle kanten van adoptie worden belicht. Volgens de planning zouden we mei 2007 aan de beurt zijn voor het volgen van deze bijeenkomsten. Heel lang bleef het stil totdat er in december 2006 een brief met acceptgiro op de mat viel. We hadden nooit gedacht nog eens blij te zullen zijn met het mogen betalen van een rekening van € 900,00. Een paar weken na betaling kregen we opnieuw een brief. Ditmaal met de vraag of we eventueel, indien de mogelijkheid zich zou voordoen, we in aanmerking zouden willen komen voor het eerder volgen van de bijeenkomsten. Dit zou betekenen dat we niet in mei 2007 maar een kwartaal eerder (in februari) konden starten. Het antwoord daarop was voor ons natuurlijk niet moeilijk.

Voorlichtingsbijeenkomst
Natuurlijk wilden wij dat. Het betekent dat behalve de voorlichtingsbijeenkomsten, ook het daaropvolgende gezinsonderzoek eerder komt en daarna, hopelijk, de beginseltoestemming dus ook eerder waarna wij ons kunnen inschrijven bij een vergunninghouder. Op dit moment hebben de we de voorlichtingsbijeenkomsten net achter de rug.
we hebben het eerste gezinsonderzoek er op zitten. We hebben nu huiswerk gekregen.. We moeten ons levensverhaal op papier zetten. Daarna hebben we nog een of twee gesprekken en dan hopen we op een positief advies wat ons dan hopelijk de beginseltoestemming zal opleveren... Best wel spannend allemaal, maar we zijn er niet bang voor. Ons motto is: “Ze moeten met een heel erg goed argument komen willen zij vinden dat een kind beter af is in een kindertehuis dan bij ons”.
Laat ze dus maar komen.......

Na de beginseltoestemming
Is eenmaal de beginseltoestemming verkregen, en je staat ingeschreven bij een vergunninghouder, dan volgt opnieuw een wachtperiode. Namelijk het wachten tot er een kindje voor jouw beschikbaar komt. Ook de duur van deze periode is weer afhankelijk van een aantal dingen. Zo verschilt niet alleen de wachttijd per land, ook de leeftijd van het adoptiekindje is van invloed. De meeste aspirant-adoptieouders geven namelijk de voorkeur aan een zo jong mogelijk kindje.
Maar het zal absoluut het wachten waard zijn geweest als we eenmaal het verlossende telefoontje krijgen met het bericht dat we papa en mama zijn geworden..