Een weekendje weg en K3....

Afgelopen weekend zijn we naar een bungalowpark in Drenthe geweest. Voor het eerst met de jongens ergens anders slapen... Met z´n veertienen hadden we twee huisjes gehuurd waar we van vrijdag tot zondag verbleven. Zeven volwassenen en zeven `Haitianen`. Onze jongens hadden een compleet harem om zich heen...

Het was een groot feest. De kinderen kunnen het allemaal ontzettend goed met elkaar vinden en de volwassenen niet minder. Slagroom op de taart was het bijwonen van een show van K3 op zaterdagochtend. Iedereen was door het dolle heen. Lekker springen, dansen en zingen, geweldig wat een lol. Zelfs de vaders hadden moeite om stil te blijven zitten.

`s Middags nog lekker eten en in de ballenbak maakte dat de kinderen ´s avonds zomaar in slaap vielen. Zondags nog lekker gezamenlijk ontbijten en koffiedrinken. Daarna hebben we de kinderen losgelaten in een grote binnenzandbak. Toen nog allemaal wat eten en nog even een keer in de ballenbak en daarna allemaal huiswaarts. De jongens sliepen al bijna toen we Ees uitreden, zo moe waren ze. We kijken terug op een zeer geslaagd weekend wat zeker voor herhaling vatbaar is. Lieve vrienden, we hebben genoten!!

Een jaar verder...

Zo, we zijn alweer een jaar samen..

De tijd is voorbij gevlogen zeg. We realiseren ons nu ook pas goed hoe zwaar de eerste maanden geweest zijn. En dat terwijl we eigenlijk helemaal geen `problemen` gehad hebben.

Alleen in het begin de slaapproblemen van Jurre die behoorlijk slopend waren, maar verder, afgezien van zo nu en dan een driftbui, pakte hij het allemaal heel snel op.

Hidde sliep eerst ontzettend veel. Maar dat was ook niet verwonderlijk omdat hij erg zwak en ziek was. Bovendien zette hij opeens een enorme groeispurt in wat natuurlijk ook veel van zo´n klein manneke vergt.

Het was voor ons ook best wel wennen om zo maar opeens heit en mem te zijn. Iets waar je je vantevoren op instelt natuurlijk, maar wat toch wel behoorlijk impact heeft. Ons hele leven stond op z´n kop en het duurt even voor je een nieuw ritme hebt gevonden.

En nu is er dan al een jaar voorbij. Een jaar waarin onze jongens, in onze ogen, onherkenbaar veranderd zijn. Van twee stille beetje verlegen jochies zijn ze uitgegroeid tot twee gezonde, Fries kwebbelende vrijbuiters. En nog altijd even lief natuurlijk. Heerlijk om te zien.

Haiti-webshop

Al een tijdje speel ik met de gedachte om op een structurele manier geld in te willen zamelen voor Haiti. Een stichting op zetten zou kunnen natuurlijk, maar dat heeft niet mijn voorkeur. Ik liep al heel lang na te denken over het willen starten van een webshop ten bate van Haiti.
Toen we onlangs bij een presentatie van Johan Smoorenburg van de Stichting Hart voor Haiti waren bedacht ik me dat er misschien wel eens een mogelijkheid zou kunnen liggen om dit via bijvoorbeeld deze Stichting te doen. Ik zocht contact met Hart voor Haiti en legde uit wat mijn bedoeling is. Ik gooide een balletje op met de vraag of het misschien mogelijk is via hen Haitiaanse souvenirs etc. voor onze webshop naar Nederland te krijgen. Als zij dat voor ons kunnen verzorgen dan komen alle verdiensten van de webshop ten goede aan de Stichting. Wij hoeven niets aan de webshop te verdienen, we willen graag zoveel mogelijk geld voor Haiti ophalen.. In eerste instantie is er positief gereageerd door Johan Smoorenburg en ik hoop dat het vervolg net zo positief zal zijn. Aan ons zal het in ieder geval niet liggen..

Maar goed, alles valt en staan natuurlijk in eerste instantie met of het gaat lukken om spullen vanuit Haiti naar Nederland te krijgen..

Dan zijn er natuurlijk ook nog een aantal praktische dingen zoals bijvoorbeeld het ontwerpen (bouwen) van de webshop..

Mocht er dus iemand, of misschien een bedrijf, zijn die ons hierbij kan/wil helpen laat dan even een berichtje achter.. Dit natuurlijk het liefst gratis, aangezien we zelf niets verdienen aan de webshop....

Mocht iemand nog andere tips en/of trucs hebben dan horen we die uiteraard ook graag want we willen natuurlijk niets liever dan dat het een succes wordt.

Dus ik hoop dat straks mijn mailbox uitpuilt of dat er ontzettend veel positieve reacties onder dit bericht komen te hangen...

Twee boefjes in het zwembad..

Gistermiddag zijn we voor het eerst naar het zwembad geweest. Jurre wilde niet; het is zo koud, kan niet.. Hij dacht dat we buiten gingen zwemmen. Heel logisch aangezien ze met het warme weer van de zomer in een zwembadje in de tuin zaten.. Hoe we het ook probeerden duidelijk te maken dat dit binnen was en helemaal niet koud, Jurre vond het allemaal maar niks...

Eenmaal aangekomen bij het zwembad begon hij toch te twijfelen; misschien was het toch zo gek nog niet.. Hidde was nu degene die het niet zag zitten. Jengelig liet hij zich uitkleden en in zijn "little swimmers" hijsen. Jurre trok gewillig zijn zwembroek aan.

Toen we naar het zwembad liepen jengelde Hidde nog steeds totdat hij het zwembad in het vizier kreeg... Ik tilde hem over de rand het peuterbad in en hij begon meteen te glunderen.

Beide zijn ze absoluut niet bang voor water dus ze schoven dan ook al snel op de buik van links naar rechts.. Jurre vond het helemaal geweldig, maar al gauw bedacht ie dat het veel leuker was om in het naastgelegen grotere (kinder)bad te spelen. Toen hij daarin zat wilde Hidde natuurlijk ook...

Er waren ook grotere neefjes en een nichtje mee en die vonden het prachtig om met onze mannekes te spelen. Al gauw zaten beide heren breed lachend op een grote schuimrubberen mat. Meer dan een uur hebben we zo heerlijk gespetterd en "gezwommen".

De vraag is wie uiteindelijk het meest genoten hebben: De jongens omdat het zwembad toch wel helemaal geweldig was, of heit en mem omdat het zo'n prachtig gezicht is om ze zo te zien genieten...

Johan Smoorenburg en stichting Hart voor Haiti..

Gisteravond zijn we naar een presentatie van Johan Smoorenburg van de stichting Hart voor Haiti http://www.hartvoorhaiti.nl/ geweest. Johan Smoorenburg woont al 28 jaar in Haiti en heeft deze stichting opgericht. Door de stichting worden verschillende projecten ondersteund. Zo is er het kinderdorp Bon Repos, zijn er een paar scholen, kerken en een bejaardencentrum, een bananenplantage, een bakkerij en verschillende werkprojecten die ondersteund worden.

Gisteravond stond de presentatie geheel in het teken van de aardbeving. We kregen een zeer indrukwekkende, ongecensureerde, film te zien over de ramp. Daarna vertelde Johan hoe het op dit moment gaat.

En dat is ronduit bedroevend....

Zo is van al het toegezegde geld uit de verschillende landen van de wereld slechts 4 procent ook daadwerkelijk overgemaakt. Van de 250.000 slachtoffers liggen nog heel veel lichamen onder het puin. Veel mensen die de ramp overleefd hebben leven nog steeds in tentenkampen waar de voorzieningen slecht zijn. Gelukkig zijn de orkanen tot nu het land voorbij gegaan..

In Port au Prince wordt er op dit moment nog erg weinig opgebouwd; men zit met een enorme hoeveelheid puin wat eerst weg moet voor er gebouwd kan worden. Dan is er ook nog het vraagstuk met betrekking tot de grondverdeling. Ze hebben daar niet zoiets als een kadaster. Bovendien zijn alle gebouwen waar de Ministeries gehuisvest zijn ingestort of zeer zwaar beschadigd. Daarbij helpt het natuurlijk ook niet echt dat er geen regering in het land is. De verkiezingen zijn in november en het is dan nog maar afwachten wat dat oplevert. Preval heeft dan wel de complete tijd volgemaakt, hij heeft verder niets maar dan ook helemaal niets gedaan. En dat terwijl het land zoveel behoefte heeft aan een regering die de Haitianen "op sleeptouw" kan nemen. Het is dan ook verbazingwekkend dat de Haitianen, ondanks de schrijnende omstandigheden waarin ze verkeren, zo positief ingesteld zijn en blijven. Iets waar wij Nederlanders een puntje aan kunnen zuigen..

En wat mogen we dan met recht trots zijn op mensen als Johan Smoorenburg en Piet Dijkhuizen met hun stichtingen Hart voor Haiti en Stichting Projecthulp Haiti, en niet te vergeten de Nederlandse Consul Rob Padberg. Diep respect voor deze mensen en ieder ander die zich, geheel belangeloos, met hart en ziel inzetten voor Haiti en de Haitianen.

Ons poepie naar de peuters......

De scholen zijn alweer een tijdje geleden begonnen. Jurre zit inmiddels al in het ritme. Hij gaat nu ook twee middagen naar school en het gaat prima moet ik zeggen. Voor de vakantie nog was hij op vrijdagochtend zo moe na vier ochtenden school, dat we hem nog wel eens lieten slapen. Nu is hij iedere ochtend rond een uur of half zeven klaar wakker. Hij vindt het erg leuk op school. Ook het Fries praten gaat hem steeds beter af. Het is prachtig om te zien dat andere mensen, en daarbij natuurlijk ook de kinderen uit zijn klas, hem nu wel verstaan als hij iets zegt.

Dat doet hem niet alleen goed, maar ons ook natuurlijk.

Hidde gaat ondertussen naar de peuters. Prachtig vindt hij het. Wat zeg ik? Als ik hem ophaal om 11 uur wil hij eigenlijk niet mee naar huis. Toen ik hem er voor het eerst bracht was ik heel nieuwsgierig hoe het zou gaan (zoals iedere ouder natuurlijk). Hidde was altijd zomaar van slag als hij mij of Gosse niet in het zicht had. En zou hij het wel begrijpen als ik zou zeggen "Tot straks, ik haal je straks weer op"?

Ons manneke had echter bij binnenkomst meteen een loopauto in het vizier. Dus een paar tellen later reed ie mooi rondjes om de tafel. Toen ik na een tijdje zei dat ik naar huis ging en hem straks zou halen, keek ie even op, stak een handje de lucht in en zei enthousiast "dada mem". Ik ging dus met een gerust hart en gedeukt moederego terug naar huis. Gelukkig verscheen er een grote lach op z'n gezicht toen ik hem later weer ophaalde, hij was dus toch nog wel blij om me te zien...hihi..

Goh, het moest best wel even wennen hoor, die stilte in huis. Kan me bijna al niet eens meer voorstellen dat dat eerst altijd zo was.

Overpeinzing...

Een tijdje geleden heb ik, geheel toevallig, kennis gemaakt met een familielid van Gaby en Gosse Best. Een echtpaar dat, samen met hun net uit het kindertehuis opgehaalde kinderen Wilaire en Erline, is omgekomen tijdens de aardbeving in Haïti. De dame in kwestie waarmee ik sprak was heel benieuwd naar ons verhaal. Ze had van mijn moeder al één en ander gehoord over ons en wilde ons graag ontmoeten. Toen ik haar de hand schudde voelde ik me toch wel behoorlijk ongemakkelijk, ja bijna schuldig. Niet dat zij daar aanleiding toe gaf hoor, integendeel zelfs. Ze vroeg wanneer de paspoorten van onze jongens gedrukt waren. Ik antwoordde “half november vorig jaar”. Zij zei dat de paspoorten van Wilaire en Erline toen ook klaar waren. Toen vroeg ze hoe het verder gegaan was bij ons, ook omdat wij een andere vergunninghouder hadden. Ik vertelde dat wij eigenlijk zelf de beslissing hadden genomen om te gaan omdat we wisten wanneer de paspoorten bijna zeker terug zouden moeten zijn in Haïti nadat het visum geplaatst was in de Dominicaanse Republiek. We wilden bij voorkeur voor de Kerstdagen gaan omdat we bang waren dat we anders een aantal weken later pas weg zouden kunnen. En ja, hoe eerder de kinderen daar vandaan hoe liever natuurlijk. Het leverde ons wel een reprimande op van onze vergunninghouder, maar we waren vastbesloten (en godzijdank onze vrienden ook).
Een groot geluk dus bleek later, want Gaby en Gosse hadden wel de toestemming afgewacht… Ik wist niet zo goed hoe ik moest reageren toen ze vertelde over Gaby en Gosse. Over hoe gelukkig ze er uit hadden gezien op de eerste foto’s van hen samen met die twee prachtige kinderen. En het is zo intens verdrietig dat hun geluk slechts 1 dag heeft mogen duren.
Ik kreeg er de koude rillingen van toen ik later thuis hun website http://www.gabygosse.com/ bezocht. Hun verhaal blijft toch in mijn hoofd zitten.
Van onze vergunninghouder hebben we overigens, tot op de dag van vandaag, niets meer gehoord. Natuurlijk hoefden ze voor ons niet de loper uit te leggen, maar het was wel leuk, of beter gezegd netjes, geweest als ze bijvoorbeeld hadden gezegd dat ze, achteraf gezien dan, blij waren dat wij allemaal (we waren met z’n tienen terug gekomen) op het moment van de aardbeving al terug waren in Nederland. Maar nee hoor, we hebben zelfs van hun kant nog nooit de vraag gehad hoe het gaat…
“Jammer”, denk ik dan, “(weer) een gemiste kans”…….

WIJ ZIJN OP ZOEK NAAR SPONSOREN!!!!!!!!!!

Lieve lezers van ons blog..
Wij zijn op zoek naar mensen en/of bedrijven die een (kleine) financiele bijdrage willen geven voor een kleinschalig project in Haiti. Vrienden van ons gaan namelijk in october naar Haiti om daar mee te gaan helpen prefabhuizen te bouwen. Nu zijn zij op zoek naar sponsoren/geldschieters voor een tegemoetkoming in de kosten die ze moeten maken. Voor meer informatie omtrent dit project, kijk dan op http://www.stichtingnaarschoolinhaiti.nl/
Als u dit project wilt steunen, laat dan even een reactie achter.
ALLE STEUN IS WELKOM!!!

(en ook hier geldt: vele kleintjes maken een grote...)

Ikke Naider... en... kin gebeule?

Jurre heeft ontdekt dat zijn roepnaam anders is dan het was (hij had wel heel goed in de gaten dat ie eerst Schnaider heette en dat zijn Nederlandse naam Jurre is). Waarschijnlijk heeft hij nu door dat vriendinnetjes Wismaїline en Myka en Manaïka nog steeds hetzelfde heten als in Haïti, want plotseling stond hij voor me en zei vastberaden "ikke Naider".. dat je het maar even weet. Op mijn vraag of ie ook Jurre heet zei hij ook ja. Toch blijft hij nu wat meer volharden in Schnaider, want ook als hij iets aangeeft wat van hem is zegt ie "Naider syn?".

Nou prima hoor, ons maakt het niet uit, we hebben immers ook heel bewust er voor gekozen om de Haitiaanse namen te behouden. De jongens heten dus officieel Jurre Schnaider Merisier Reitsma en Hidde Clarel Merisier Reitsma. Ze mogen zelf kiezen met welke naam ze aangesproken willen worden.

Van de week ook ontzettend gelachen om onze oudste spruit. Hij had per ongeluk een grote boodschap gedaan in de luier in zijn slaap. Toen ik hem de luier af deed keek hij me aan en zei heel onschuldig "kin gebeule?"... Ja hoor schat, het kan gebeuren.. Hoezo bijdehand...

Wat dat betreft doet Hidde, oké Clarel, ook leuk mee. Tijdens het brood eten stond de boter iets te dicht in de buurt. Hij stak heel bewust zijn vingertje in de boter, keek ons aan en zei "ho?"....

En dan dat gezicht er bij.... Wat is het toch een heerlijk stel.

Slapen en consternatiebureau...

Jurre is inmiddels aan zijn tweede week vakantie begonnen. Vorige week vroeg hij 's ochtends nog wel eens "Koalle?" (school), maar nu vindt ie het prima. Nu nog eens even leren om zo nu en dan lekker uit te slapen...

Hoewel ik altijd rond vijf uur op stond, omdat ik zes uur moest beginnen, vind ik nu half zes gewekt worden door mijn kinderen toch wel erg vroeg, hoe lief ik mijn twee koters ook vind...

Hidde heeft inmiddels het ledikant verwisseld voor een echt bed, en dat leidt nog wel eens tot nachtelijke escapades van onze jongste zoon.. Ook wil hij 's avonds nog wel eens aan de wandel gaan. Zo hebben we gisteravond ook vreselijk gelachen om de kleine boef. We kijken 's avonds, als we op bed gaan, altijd even bij de mannen en stoppen ze dan nog even in. Zo ook gisteravond.. Toen ik bij Hidde door de deur keek (ze hebben ieder een eigen kamer) schrok ik best wel want het bed was leeg. In de wetenschap dat ie nooit ver kan zijn omdat we een traphekje hebben, gingen we op zoek. We hadden hem snel gevonden.. Het was een prachtig gezicht; want in alleen een luier lag ie prinsheerlijk te knorren op de grond voor het bed van Jurre.. Het overtillen heeft ie niet eens gemerkt..

Gisteren moesten we ook weer naar het consultatiebureau. Wij noemen het inmiddels "consternatiebureau" voor controle. Gelukkig hoefden ze deze keer geen prikjes. Alleen "even" wegen en meten en de leestest...

Tot onze verbazing was het wegen en meten dit keer in een zucht en een scheet gedaan... Waar het de vorige keren met een hoop gebrul en getier gepaard ging was het nu een makkie..Beide mannen lieten het deze keer gewillig toe..

En opnieuw zijn ze erg gegroeid. We krijgen inmiddels echt twee reuzen dus we moeten maar stoppen met het geven van Pokon..

De leestest ging voor Jurre heel vlotjes. Hidde vindt de auto op het scherm bereinteressant dus bij alles wat er wordt aangewezen zegt Hidde "auto". Ook als de mevrouw van het consternatiebureau dan zegt "nee, dit is een eendje" zegt Hidde weer "auto, auto"..

Het resulteert er in dat we volgende keer nog een keer de leestest moeten doen...

Ook alle andere "kunstjes" gaan prima. Ze zijn dus eerst weer geslaagd..

Jurre naar school!

Vorige week dinsdag is Jurre voor het eerst naar school geweest. Na een tijdje wikken en wegen vonden we dat hij er wel aan toe leek te zijn. Best lastig hoor, hij was nog nooit zonder ons geweest. Altijd is er wel een van ons beiden thuis. Je wilt zeker weten dat ie het begrijpt dat we hem weer op komen halen. Want je wilt hem natuurlijk vooral niet het idee geven dat je hem weer terug brengt naar een kindertehuis. Want ja, het zijn natuurlijk wel allemaal kinderen om je heen... En voor hem vonden we het natuurlijk heel belangrijk dat ie verstaat wat er allemaal gezegd wordt. Voor ons een zeer spannende dag dus vorige week dinsdag.. We hadden al hele scenario's bedacht; wat als ie niet wil, en wel of niet even bij hem in de klas blijven, natuurlijk in de buurt van de telefoon blijven voor het geval juf belt omdat hij zo moet huilen enzovoort. En natuurlijk blijkt al het gepieker achteraf onnodig te zijn geweest.

Ons manneke zegt stoer "oke" als ik, voordat ie de deur uitgaat, vertel dat ik hem straks weer kom ophalen. Even later stapt ie met zijn "Hopla"-rugzakje aan de hand van Gosse (ik ben een lafaard, ik kan het niet over m'n hart verkrijgen om hem weg te brengen) over straat. Het duurt niet zo lang en dan komt Gosse terug. Brandend van nieuwsgierigheid hang ik aan zijn lippen..

Niks tranen, en niks mee terug willen; onze grote kerel ging mooi in de kring zitten bij de andere kinderen. En uiteraard krijg ik ook geen telefoontje van juf. Als ik hem om kwart voor twaalf ophaal is hij wel een beetje beduusd van alles. Maar volgens juf vond ie het leuk en deed hij overal aan mee. Jurre doet er het zwijgen toe. Als ik hem vraag of het leuk was op school schudt ie z'n hoofd en zegt zeer beslist "nee". Ik vraag hem nog wat ie allemaal gedaan heeft maar krijg nergens antwoord op. We laten het onderwerp verder maar rusten. Als we hem 's avonds naar bed brengen besluiten we toch nog maar eens te vragen of ie de volgende dag ook naar school wil. Dan kijkt ie ons aan, begint te lachen en zegt "JAAAH".

De volgende ochtend wil ie nog steeds dus brengen we hem weer. Ook nu geen problemen. En ook deze week is ie tot nu toe iedere ochtend geweest. Volgens juf begint ie ook al meer te praten en doet ie overal aan mee. Er zijn nog steeds geen tranen maar nog wel iedere keer een beetje beduusd als ik hem ophaal. Al gaat ook dat steeds beter. Nee, het komt wel goed met onze grote jongen.

Hidde moet er wel aan wennen dat hij alleen is. Het is moeilijk voor hem om alleen te spelen. Het liefst kruipt ie bij me op schoot om dan boekje te lezen. Ook "kielekielekiele" is favoriet.. Daarbij wordt mijn shirt tot aan mijn oren omhoog getrokken en wordt ik eerst gekieteld en krijg vervolgens een zrrrrrbrrrrt. Vervolgens giert ie het uit waarna het opnieuw begint.

Wat een lol kun je toch hebben met de zwembandjes van memmie...hihi..

Maar weer eens een up-dateje...............

Zo, daar zijn we weer eens.

Het is vandaag donderdag 1 april 2010. Op dit moment kijken we naar, hoe kan het ook anders, een DVD van K3. En het blijft een waar feest om naar te kijken.

Mem kent inmiddels ieder liedje van binnen naar buiten en van achteren naar voren. Maar goed, het blijft ook een feest om de mannen zo uit hun dak te zien gaan bij hun favoriete liedjes. Jurre is vooral gecharmeerd van de zwartharige Kristel. Wanneer zij in de camera kijkt of knipoogt dan doet hij dat steevast na.

Ook in de auto ontbreekt een CD van K3 niet. Als heit en mem een liedje opzettelijk hard meebrullen dan levert dat meteen een bestraffend vingertje met een begeleidend "ophâlde (ophouden)" van Jurre op. En dan op een manier van "doe even normaal ja..".

Hidde vindt het alleen maar geweldig.

Een paar weken geleden zijn we naar Hoofddorp geweest voor een fotoshoot voor het maandblad Kinderen. Erg leuk om eens mee te maken. De jongens werden mooi aangekleed en mochten zich toen uitleven op een paar grote kussens. Ze vonden het prachtig. Er zitten hele leuke foto's bij. We zijn benieuwd welke foto ze gaan gebruiken in het blad. We hebben zelf al een paar gekregen, maar we hebben beloofd ze nog niet op de blog te zetten en te wachten tot ze in Kinderen gestaan hebben, en daar houden wij ons aan. Dus wie nieuwsgierig geworden is; nog eventjes wachten tot begin mei....

HET GAAT GOED HIER!!!!!!!!!!

We zijn al weer twee maanden thuis; jeetje wat gaat de tijd snel.

Het gaat prima hier. Aan beide mannen kun je merken dat ze nu lekker in hun vel zitten. Jurre begrijpt nagenoeg alles wat we zeggen (we praten Fries) en ook Hidde snapt het al vrij goed.

Laatstgenoemde is overigens wel een dikke deugniet..

Hij vindt het prachtig om ons uit te dagen en dan kijkt ie boevig, ongelooflijk..

Jurre is een echte pretletter. Hij houdt van gek doen en lacht heel veel. Een driftbui hebben we de laatste week niet meer gezien.

Het slapen gaat nu ook goed, al was hij de afgelopen week wel weer een paar keer aan het spoken. Maar als we hem vertellen dat ie terug moet naar zijn eigen bed dan doet ie dat zonder mokken. Maar zodra Gosse 's morgens naar het werk is dan komt hij heel snel naar onze slaapkamer toegeslopen en kruipt op Gosse z'n plaats onder de dekens..

Hij valt dan wel weer in slaap overigens.

Hidde ronkt de hele nacht door tot een uur of half negen. Soms moet ik hem zelfs wakker maken... Hij is dan trouwens wel meteen goed gemutst, heeft absoluut geen ochtendhumeur.

En lekker ruiken dat ie doet...ahum...naar viooltjes zal ik maar zeggen...

Dan beide mannen onder de douche door. Eerst Jurre onder de "grote" douche zetten. Ik geef hem een washandje met wat boybubbels en dan begint hij zich driftig in te zepen. De vraag van mij of ik hem even mag helpen wordt steevast met heftig nee schudden beantwoord.

Ik haal intussen Hidde uit z'n bed en kleed hem uit. Jurre is dan klaar met douchen en kan afgedroogd worden. Ik zet onze Abracadabra dan vast onder de douche van het bad. Jurre wil zichzelf afdrogen, we zijn immers al bijna vier jaar, ik mag alleen wat nadrogen..

Ik poedel Hidde terwijl de jonge man zelf ook druk in de weer is met een washandje. Daarna afdrogen en klaar is Kees; we kunnen op naar de pot Cocoabutter van Vaseline...

Beide mannen dagelijks insmeren is geen overbodige luxe; ze hebben allebei een hele droge huid. Het spul ruikt heerlijk en we zijn dan ook dolblij met deze geweldige uitvinding..

Als beide mannen in de kleren gehesen zijn mogen ze op het grote bed zitten te televisie kijken zodat ook mem even onder de douche door kan hollen.

Dan naar beneden en ontbijten.

Rond koffietijd naar de Teletubbies kijken is vaste prik geworden. En meestal daarna is het kinderdisco oftewel dan moet er een dvd van K3 aangezet worden. De volumeknop het liefst zo hoog mogelijk en dan er bij zingen en dansen. Beide heren zingen, of eigenlijk meer schreeuwen, zo hard mogelijk "oya lele" en "aya jippie jippie". Geweldig..

's Middags doet Hidde eerst even een tukkie. Jurre en ik gaan dan even kleuren of puzzelen. Daarna lekker met z'n drieen even naar buiten als het weer het toelaat. Als Gosse vervolgens thuis komt rennen de jongens naar de deur en zijn helemaal door het dolle. Heit wordt helemaal plat geknuffeld en gezoend en vervolgens natuurlijk geplaagd..

Als we daarna het warm eten achter de knopen hebben is het bedtijd. De jongens gaan allebei zonder morren naar boven. Pyjama aan, tanden poetsen en dan verhaaltjes voorlezen. Als we welterusten zeggen en vervolgens het licht uit doen is dat ook helemaal geen probleem; Hidde slaapt dan meestal al en stoere Jurre horen we ook niet meer.

Voorbeeldige kinderen dus...

HELP HAITI VOORAL NU!!!

Gisterochtend vroeg kregen we een sms-je dat er, afgelopen dinsdag 12 januari 's middags rond een uur of vier (22.00 onze tijd), een aarbeving geweest is in Port au Prince Haiti.. We schrokken en zetten meteen de televisie aan. De eerste beelden brachten een schok teweeg; we zagen beelden van een ingestort paleis en realiseerden ons meteen dat als zo'n, op het oog degelijk, gebouw al zoveel schade heeft de stad helemaal een drama moet zijn. Na eerst toch wel een zucht van verlichting dat wij gelukkig thuis zijn met de kinderen, meteen natuurlijk ook bij ons de vragen, want hoe is het met de kindertehuizen, de kinderen, de verzorsters, directrice Margarette, onze chauffeur Denis, Consul Padberg en zijn familie, "ons" hotel enzovoort..

Al vrij snel hoorden we dat Bresma 2 en 3 wel schade hadden opgelopen maar dat de kinderen en verzorgsters oke waren. Bresma 1, waar onze jongens zaten, scheen ook in orde, maar dat was nog niet officieel bevestigd. De hele dag hebben we het nieuws en CNN gevolgd en internet afgespeurd naar nieuws over voor ons bekende dingen. Gedurende de dag druppelde er steeds meer informatie binnen. Zo vernamen we dat gelukkig de consul en zijn vrouw het naar omstandigheden goed maken evenals Margarette. "S avonds ontvingen we ook het definitieve bericht dat in Bresma 1 ook alles goed is. Maar een schok voor ons was het toen we ontdekten dat hotel Karibe ingestort is. Want wat is er gebeurd met die aardige serveersters en hoe is het met die ober die altijd zo lief was voor Jurre als hij zo verdrietig was... En dan natuurlijk ieder ander die er verbleef niet te vergeten.. Het is sowieso een heel raar idee dat dat er nu niet meer is..

Op de televisie zien we steeds meer opnames van plekken voorbij komen die we herkennen. En ik moet zeggen dat het ons diep raakt. We hebben gezien hoe armoedig het is en hoeveel ellende er al was voor deze aarbeving, en dat zoiets dan ook nog moet gebeuren. Het is in en in triest..

Gelukkig zijn de eerste hulpdiensten en goederen in Haiti aangekomen, al vragen wij ons wel een beetje af wat voor zin het heeft om bijvoorbeeld speurhonden te sturen terwijl er geen shovels of iets van dien aard aanwezig zijn om het puin weg te halen... want puinruimen doen ze nu met de handen.....

Maar goed, alle hulp is welkom. En mocht je nog wat een goed doel zoeken om te steunen;

HELP HAITI!!!!!!!!!!!!!!!! ALSTUBLIEFT!!! ZE HEBBEN HET DAAR ZO NODIG!!

K3 en...WHAAHH....PLUK VAN DE PETTEFLET....

Ik durf het bijna niet te zeggen.. maar we hebben twee K3 fans in huis...

Bij de eerste tonen van "oyalele" gaan ze helemaal uit hun dak. Jurre loopt stampend en oyalele zingend door de kamer en zwaait daarbij druk met zijn armen. Hidde zit dan heen en weer te schudden en te klappen. Zeer muzikale mannen dus..

Verder gaat het goed hier. Jurre komt nog wel steeds een paar keer 's nachts uit bed. Het hoogtepunt daarbij was van donderdag op vrijdagnacht. Als hij die nacht 4 uurtjes geslapen heeft dan is het veel. Hij huilt niet, maar komt er steeds uit. Terugbrengen naar zijn kamer ging prima, maar hij wilde niet liggen en zeer zeker niet onder het dekbed.. Er bij liggen hielp ook al niet. Ja.. en probeer dan maar eens uit te vinden wat er aan de hand is.. Dat lukte die nacht dus ook niet. De volgende avond ontdekten we het probleem; ik had die dag de bedden verschoond en een prachtig nieuw dekbed van Pluk van de Petteflet op Jurre z'n bed gelegd. Dat bleek het probleem.. Het dekbed heeft een afbeelding van Pluk met een kraanwagen er op. En het gezicht van Pluk schijnt voor Jurre nogal angstaanjagend te zijn. We wilden Jurre namelijk vrijdagavond op bed leggen, en toen begon hetzelfde weer; niet willen liggen en zeker niet onder het dekbed. Toen hebben we het dekbed verwisseld met het dekbed van het andere bed en toen was het klaar... Hij sliep die nacht heerlijk (op 1 keer uit bed komen na)... maar goed, het is dan ook onder een SC-Heerenveen dekbed....

DADA POEI, DADA POEI!!!

Zo, maar weer eens even een berichtje schrijven over hoe het hier gaat..

Hier gaat het heel goed.

Sinds we thuis gekomen zijn hebben we al heel veel meegemaakt. Van zingen en dansen en gieren van het lachen tot gillen, slaan en knijpen.. Af en toe best wel eens wat strijd dus. We worden hier en daar natuurlijk flink uitgeprobeerd door de beide heren. maar eigenlijk is dat natuurlijk wel logisch; ze krijgen nu heel veel aandacht wat ze niet gewend waren. En daarbij komt natuurlijk de taalbarriere. Het is frustrerend dat je je niet verstaanbaar kunt maken of als heit en mem het wijzen met de vinger verkeerd begrijpen..

Nu is het trouwens wel zo dat Jurre best al wel veel begrijpt als we iets zeggen.

En hij begint ook al wat woorden in het Fries te zeggen. Zo was het eerste woordje wat Jurre zei "poei" oftewel poes.. Het enige wat hij in zijn leven gezien had in Haiti zijn waarschijnlijk kippen en kakkerlakken geweest, vandaar misschien dat hij, als we in de auto zitten, bij ieder dier wat hij ziet zoals schapen, zwanen ganzen enzovoort heel enthousiast "dada poei, dada poei" roept.. Geweldig... En nu gaat hij steeds meer woordjes na zeggen. Bijvoorbeeld "boale" (brood) en "dankjewol" en "assebief".

Hidde is een grote boef. Hij kan schateren, heerlijk gewoon. Hij kan ook enorm uitdagen, dan omkijken en gieren van het lachen.. Hij kan nog niet praten, maar vertelt op zijn manier hele verhalen. Hij is ook dol op muziek. Zodra hij muziek hoort zit ie helemaal heen en weer te schudden.

Het zijn echt twee heerlijke, lieve kereltjes. We boffen maar met ze.

Morgen hebben we een afspraak bij de kinderarts in het ziekenhuis, voor de zogenaamde adoptiescreening. Het is wel belangrijk natuurlijk dat ze even goed nagekeken worden, al vind ik het maar niets dat er ook bloed geprikt moet worden en wie weet wat voor vervelends allemaal nog meer... Maar ja, het moet nu eenmaal gebeuren.. En dan donderdag hebben we nog een afspraak bij de IND in Zwolle. Als het goed is zijn we daarna eerst klaar met de "verplichte nummers".