maandag 20 april 2009

Cadeautjes..

Een tijdje na ons intakegesprek bij de NAS (onze vergunninghouder) werden we uitgenodigd om lid te worden van een Yahoo-groep. De groep bestaat uit mensen die via dezelfde vergunninghouder (de NAS dus) een kindje of kindjes adopteren uit Haiti. Het is erg prettig en waardevol om contact te kunnen hebben met mensen die weten waar je het over hebt wat de procedure betreft. We zitten immers allemaal in hetzelfde schuitje, al vaart het ene schuitje wel wat sneller dan de andere. We delen de jubelmailtjes, als er weer iemand een stapje verder is gekomen, maar ook de dipjes. Het maakt de gemiddelde wachtperiode van zo'n maand of veertien na een voorstel toch een beetje aangenamer...

En de groep biedt nog meer voordelen:
Door ouders die hun kind(jes) ophalen worden vaak foto's gemaakt en soms gefilmd. Deze foto's worden dan op een afgeschermd stukje op internet gezet en dan kunnen we zelf de foto's van onze eigen jongens er af halen. We krijgen via de NAS ook ongeveer 1 keer in de twee maanden een update over Schnaider en Clarel met foto's er bij, maar hoe meer foto's hoe beter natuurlijk..
Moet zeggen dat het in het begin niet meeviel om onze heren er tussen uit te vissen. Natuurlijk kun je alles met een jurkje overslaan en zijn er ook veel jongetjes die er heel anders uitzien, maar dan bleven er altijd een paar over waarvan we dachten is het hem nu wel of niet? In het begin was er iemand die heel erg op Schnaider leek, een tijdje later had Clarel opeens een dubbelganger. Ik was dan altijd wel verbaasd hoe de anderen op de groep zo feilloos hun kinderen herkenden..
Nu, ruim zeven maanden later, pikken we ze er zo tussen uit. Eigenlijk is het ook niet zo moeilijk; het zijn natuurlijk de twee knapste en liefste mannekes die er rond lopen, ahum.. schuiven..

Zo hebben we inmiddels ook een paar filmpjes toegestuurd gekregen. Prachtig om bewegende beelden te zien. Op een van de filmpjes zie je Schnaider eten. De Fransman die aan het filmen is hoor je steeds "Bon appetit mes petits" zeggen. De andere kinderen reageren daar op, Schnaider zie je alleen even met een blik omhoog kijken van "ja nou we weten we het wel, laat me eten". Even later zie je hem een paar keer heerlijk niezen boven zijn bord.. Even het eten zegenen zeg maar.. Clarel zie je alleen liggen of zitten.

Nog een ontzettend groot voordeel van deze groep is dat je, wanneer er weer iemand afreist richting zoon(s) en/of dochter(s), cadeautjes voor de kinderen kunt meegeven.
Zo hebben we een een paar maanden geleden een paar knuffels meegegegeven. De mensen die ze meegenomen hadden hebben prachtige foto's gemaakt van onze mannen toen ze hun de knuffels overhandigden.

Met de knuffel op schoot bestudeert Schnaider de kaart die we er bij gedaan hadden.
Geweldig, wat zou er in dat koppie omgegaan zijn toen hij daar zo zat? En wat vond Clarel er van? Op de foto rechts heeft hij de knuffel die hij van ons gekregen heeft over zijn schouder hangen. We hebben ook een foto waar de vrouw die hem het olifantje gegeven heeft, voor hem zit en de kaart voorleest. Je ziet Clarel met een frons in zijn voorhoofd heel aandachtig naar haar kijken. Geweldig gewoon.
Vorige week is er een stel Friezen afgereisd om hun dochter op te halen. We hebben ook nu wat dingen voor de jongens meegegeven. We hebben de pakketjes op een avond bij ze gebracht en heel gezellig gekletst. Afgelopen weekend kregen we twee foto's van Schnaider. Op de ene foto staat hij met het gekregen uiltje onder de arm te wijzen naar het zakje ballonnen en op de andere foto zie je Schnaider met de twee zakken waar de cadeautjes in zaten. Het idee dat ze iets van jou in hun handen hebben is heel bijzonder. Stiekem hopen we op nog een paar foto's van onze kereltjes. Een gek idee is het wel trouwens, dat de mensen waar je ruim een week geleden nog bij aan de keukentafel zat jouw kinderen in het echt gezien hebben en ze ook hebben kunnen aanraken.... Dat willen wij ook zoooooooo graag!!!!!!!!!!!!!!!!

1 opmerking:

Marianne de Gier zei

Super he om deze foto's te van jullie mannen met jullie cadeautjes te zien.
De foto's zijn dan ook prachtig.
Wat is het wachten toch lang maar dit maakt toch veel goed.

gr Marianne de Gier-Barenbrug