dinsdag 24 augustus 2010

Overpeinzing...

Een tijdje geleden heb ik, geheel toevallig, kennis gemaakt met een familielid van Gaby en Gosse Best. Een echtpaar dat, samen met hun net uit het kindertehuis opgehaalde kinderen Wilaire en Erline, is omgekomen tijdens de aardbeving in Haïti. De dame in kwestie waarmee ik sprak was heel benieuwd naar ons verhaal. Ze had van mijn moeder al één en ander gehoord over ons en wilde ons graag ontmoeten. Toen ik haar de hand schudde voelde ik me toch wel behoorlijk ongemakkelijk, ja bijna schuldig. Niet dat zij daar aanleiding toe gaf hoor, integendeel zelfs. Ze vroeg wanneer de paspoorten van onze jongens gedrukt waren. Ik antwoordde “half november vorig jaar”. Zij zei dat de paspoorten van Wilaire en Erline toen ook klaar waren. Toen vroeg ze hoe het verder gegaan was bij ons, ook omdat wij een andere vergunninghouder hadden. Ik vertelde dat wij eigenlijk zelf de beslissing hadden genomen om te gaan omdat we wisten wanneer de paspoorten bijna zeker terug zouden moeten zijn in Haïti nadat het visum geplaatst was in de Dominicaanse Republiek. We wilden bij voorkeur voor de Kerstdagen gaan omdat we bang waren dat we anders een aantal weken later pas weg zouden kunnen. En ja, hoe eerder de kinderen daar vandaan hoe liever natuurlijk. Het leverde ons wel een reprimande op van onze vergunninghouder, maar we waren vastbesloten (en godzijdank onze vrienden ook).
Een groot geluk dus bleek later, want Gaby en Gosse hadden wel de toestemming afgewacht… Ik wist niet zo goed hoe ik moest reageren toen ze vertelde over Gaby en Gosse. Over hoe gelukkig ze er uit hadden gezien op de eerste foto’s van hen samen met die twee prachtige kinderen. En het is zo intens verdrietig dat hun geluk slechts 1 dag heeft mogen duren.
Ik kreeg er de koude rillingen van toen ik later thuis hun website http://www.gabygosse.com/ bezocht. Hun verhaal blijft toch in mijn hoofd zitten.
Van onze vergunninghouder hebben we overigens, tot op de dag van vandaag, niets meer gehoord. Natuurlijk hoefden ze voor ons niet de loper uit te leggen, maar het was wel leuk, of beter gezegd netjes, geweest als ze bijvoorbeeld hadden gezegd dat ze, achteraf gezien dan, blij waren dat wij allemaal (we waren met z’n tienen terug gekomen) op het moment van de aardbeving al terug waren in Nederland. Maar nee hoor, we hebben zelfs van hun kant nog nooit de vraag gehad hoe het gaat…
“Jammer”, denk ik dan, “(weer) een gemiste kans”…….

2 opmerkingen:

Christi zei

Lieve vriendin,
Ik lees met tranen in mijn ogen je bericht. Je weet dat jouw beleving in deze ook de mijne is. Afgelopen week de Eén Vandaag uitzending met de ouders van Richard Pet en de herhaling van Klasgenoten met de ouders van Gaby Best. Tranen, zeker omdat wij ook hadden kunnen wachten op bericht van de vergunninghouder, maar het niet hebben gedaan. Zo heftig. Ik loop ook regelmatig met vragen waarom we nooit meer iets van onze vergunninghouder hebben gehoord. Dat ze in de eerste maanden in 2010 niet reageerde, begrijpelijk. Maar verder, voor ons onbegrijpelijk.
We zijn zo dankbaar dat we voor een keer in ons leven niet de regeltjes hebben gevolgd, maar ons hart. En met ons bedoel ik dan ons vieren. We hebben samen een onuitwisbare ervaring en we zijn heel rijk met vrienden als jullie.
Bedankt en een dikke knuffel,
Chris X

We zijn ongelofelijk blij dat we

Marianne de Gier zei

Hoi Griet,

Ik lees je bericht op je blog.
Wat heb je de emotie mooi verwoord.
Wat een verdriet en pijn is hen overkomen. Bij beide uitzendingen had ik de tranen in mijn ogen en als ik onze prachtige dochter zie die met een lach op haar gezicht slaapt en niet echt het besef heeft wat er in haar geboorte land is gebeurd denk ik wat hebben wij geluk gehad dat ze op tijd thuis is gekomen.
gr Marianne