Er was eens...

Er was eens een klein jongetje dat niet wilde slapen. Hij was vier jaar oud, en vond dat hij zelf wel mocht weten wanneer hij naar bed ging. Mama en papa waren het hier niet zo mee eens en brachten hem gewoon naar bed op een tijdstip dat alle kleine jongetjes in bed zouden moeten liggen.  Maar het manneke hield voet bij stuk:  “ik hoes net op bêd” was het enige wat hij zei. Toen papa en mama hem toch zijn pyjamaatje aantrokken vond hij het nog wel goed. Want als de pyjama aan moest werden er ook altijd verhaaltjes voorgelezen en dat was altijd feest. Maar toen daarna het licht uit ging en het jongetje alleen met het nachtlampje aan achter bleef in zijn bedje werd hij boos. Heel boos. Hij had toch al gezegd dat hij niet wilde slapen? Papa en mama waren stom, want ze luisterden niet. En dus ging hij huilen. Huilen hielp meestal wel, papa of mama kwam dan immers altijd wel even kijken? Het duurde dan ook niet lang voor papa bij hem kwam. Hij troostte het jongetje en vertelde dat hij nu echt moest gaan slapen. Eigenlijk was het jongetje ook best wel moe en hij beloofde papa dat hij zou doen wat papa zei. Maar toen papa weer weg ging werd het jongetje boos. Heel boos. Hij begon te brullen en gooide al zijn knuffels door de kamer. Zo, nu moest papa of mama wel luisteren. Want het was allemaal zo oneerlijk. Waarom hoefden zij nooit te luisteren en moest hij dat altijd wel? Belachelijk was het, en dat zou hij laten weten ook. Hij hoorde mama de trap al opkomen. Mama was niet blij. Ze zei dat hij nu echt moest gaan slapen. Het was al donker en al heel laat. Maar wat kon hem dat schelen? Hij had geen slaap, punt uit! Maar mama was vastbesloten. Zij ging weer naar beneden en het jongetje bleef opnieuw alleen achter. Nu was hij echt woest. Wat meende zijn mama wel niet? Hij kon toch zeker zelf wel bepalen wat goed voor hem was? En dus begon hij opnieuw te brullen. En weer kwam mama boven. Nu kreeg hij zijn zin, hij mocht mee naar beneden. Dat mama zei dat dat was omdat zijn broer al sliep, maakte hem niet uit. Eenmaal beneden begreep het jongetje er niets van wat mama aan het doen was. Ze zocht iets. Toen het jongetje er naar vroeg zei mama dat ze op zoek was naar behang en lijm. Dat vond de kleine vent best wel gek. En toen mama zei dat dat was om hem er achter te plakken snapte hij het helemaal niet meer. Inmiddels zat hij lekker op de bank met wat drinken. Zijn oogjes werden nu ook best wel heel zwaar. Toen mama dan ook zei dat ze hem weer naar boven zou brengen protesteerde hij ook niet meer. Het was mooi geweest voor nu, maar morgen, morgen zou hij het precies weer zo doen… Misschien…

Feest en verdriet dicht bij elkaar

Hieperdepiep hoera! Jurre is 6 jaar!

Dat stond er op de kaartjes die ik gemaakt had voor aan de "uitdeelcadeautjes"...

Afgelopen maandag, 5 maart, was het zover. Onze oudste werd zes jaar. Anders als vorig jaar wist hij nu precies wat er ging gebeuren. Al een paar weken van tevoren begon hij te vragen hoeveel nachtjes hij nog moest slapen voor hij jarig zou zijn. Ook had hij wel heel duidelijk voor ogen wat voor cadeautjes hij wilde; Lego, Lego en nog meer Lego ennnn... een heuse oogstmachine van Bruder. Dit vooral omdat die wel heeeel groot is...

En natuurlijk moest er een kinderfeestje gepland worden, waarbij de kinderen ook moesten komen eten..

Afgelopen zondag werd het begin van de verjaardag ingezet; er kwam 's middags al wat familie langs. Toen hij maandagochtend wakker werd was het eerste wat hij zei "ik ben nu flink groter gegroeid" en het tweede "zijn er ook slingers?".. Hoe anders was dat vorig jaar toen hij er helemaal geen benul van had en dacht dat de cadeautjes van Flinkeklaas kwamen.

Eenmaal beneden besliste hij heel resoluut dat de kussens op zijn stoel nu wel weg konden omdat hij nu immers groot was, en in dezelfde adem zei hij dat een "ruft" 's nachts ook niet meer nodig is want "ik ben nu zes".. Hmmm... we zullen zien... De rest van de dag was het natuurlijk feest en ook het kinderfeestje gistermiddag was dolle pret.

Vandaag was alles weer gewoon..

Gewoon weer naar school en geen visite bij thuiskomst.

Toen we tussen de middag gezellig met z'n drietjes aan tafel zaten vroeg hij opeens uit het niets "hoe sjocht oare pake der út?". Ik legde hem uit dat het immers de pake van de foto in de kast is... Hij liep er naar toe, keek er aandachtig naar en zei "o ja". Toen dacht hij even na en zei "wêrom is pake net thús, dat is toch net leuk foar beppe?"..... Ik schoot vol en probeerde uit te leggen dat pake nu in de hemel woont, en dat dat inderdaad niet leuk is. "Nee" zei hij "want ik ha him noait sjoen" en meteen daarop "hat mem him wol sjoen? " Daar moest ik eigenlijk wel weer om lachen en ik beaamde het en vertelde meteen dat neef Marc en nicht Rianne hem ook wel kenden en dat wij boven een foto hebben waar kleine Marc bij pake op schoot zit. Die foto wilde hij wel eens even zien. We togen samen naar boven en ik gaf hem de bewuste foto. Hij keer er even naar, gaf de foto terug aan mij en besloot "ja, die pake is fêst wol leaf".. En dat is een ding wat zeker is.....