Er was eens...

Er was eens een klein jongetje dat niet wilde slapen. Hij was vier jaar oud, en vond dat hij zelf wel mocht weten wanneer hij naar bed ging. Mama en papa waren het hier niet zo mee eens en brachten hem gewoon naar bed op een tijdstip dat alle kleine jongetjes in bed zouden moeten liggen.  Maar het manneke hield voet bij stuk:  “ik hoes net op bêd” was het enige wat hij zei. Toen papa en mama hem toch zijn pyjamaatje aantrokken vond hij het nog wel goed. Want als de pyjama aan moest werden er ook altijd verhaaltjes voorgelezen en dat was altijd feest. Maar toen daarna het licht uit ging en het jongetje alleen met het nachtlampje aan achter bleef in zijn bedje werd hij boos. Heel boos. Hij had toch al gezegd dat hij niet wilde slapen? Papa en mama waren stom, want ze luisterden niet. En dus ging hij huilen. Huilen hielp meestal wel, papa of mama kwam dan immers altijd wel even kijken? Het duurde dan ook niet lang voor papa bij hem kwam. Hij troostte het jongetje en vertelde dat hij nu echt moest gaan slapen. Eigenlijk was het jongetje ook best wel moe en hij beloofde papa dat hij zou doen wat papa zei. Maar toen papa weer weg ging werd het jongetje boos. Heel boos. Hij begon te brullen en gooide al zijn knuffels door de kamer. Zo, nu moest papa of mama wel luisteren. Want het was allemaal zo oneerlijk. Waarom hoefden zij nooit te luisteren en moest hij dat altijd wel? Belachelijk was het, en dat zou hij laten weten ook. Hij hoorde mama de trap al opkomen. Mama was niet blij. Ze zei dat hij nu echt moest gaan slapen. Het was al donker en al heel laat. Maar wat kon hem dat schelen? Hij had geen slaap, punt uit! Maar mama was vastbesloten. Zij ging weer naar beneden en het jongetje bleef opnieuw alleen achter. Nu was hij echt woest. Wat meende zijn mama wel niet? Hij kon toch zeker zelf wel bepalen wat goed voor hem was? En dus begon hij opnieuw te brullen. En weer kwam mama boven. Nu kreeg hij zijn zin, hij mocht mee naar beneden. Dat mama zei dat dat was omdat zijn broer al sliep, maakte hem niet uit. Eenmaal beneden begreep het jongetje er niets van wat mama aan het doen was. Ze zocht iets. Toen het jongetje er naar vroeg zei mama dat ze op zoek was naar behang en lijm. Dat vond de kleine vent best wel gek. En toen mama zei dat dat was om hem er achter te plakken snapte hij het helemaal niet meer. Inmiddels zat hij lekker op de bank met wat drinken. Zijn oogjes werden nu ook best wel heel zwaar. Toen mama dan ook zei dat ze hem weer naar boven zou brengen protesteerde hij ook niet meer. Het was mooi geweest voor nu, maar morgen, morgen zou hij het precies weer zo doen… Misschien…