25 september 2003, een dag om nooit te vergeten..

Vandaag is het precies acht jaar geleden dat mijn vader overleed. Hij verloor de strijd tegen alvleesklierkanker. En ik mis hem nog iedere dag…

Het gemis is niet alleen in de grote dingen, maar ook in hele lullige kleine dingetjes.

Het is zo jammer dat hij onze adoptieprocedure niet mee heeft kunnen maken. Hij had het geweldig gevonden, dat weet ik zeker..

Wel wist hij dat ik, vanaf dat ik een jaar of twaalf was, heel graag kinderen wilde adopteren.

Maar mijn god, wat had ik graag gewild dat hij er bij had kunnen zijn op Schiphol zodat onze knullen pake Evert hadden kunnen leren kennen. Al ben ik er wel van overtuigd dat hij, van bovenaf, er de hand in heeft gehad dat wij zolang in Londen op onze vlucht naar Amsterdam moesten wachten zodat we toch samen met Harry en Chris en de meiden aan kwamen..

Het is prachtig om te zien hoe dol onze jongens zijn op mijn moeder en op Gosse z’n vader en moeder en andersom. Maar tegelijkertijd doet het ook zo zeer om bijvoorbeeld te zien  hoe heerlijk Jurre en Hidde het vinden om bij pake in de tractor te mogen. In gedachten zie ik dan hoe mijn vader  met zo’n kleine zwarte krullebol naast zich in de tractor door het dorp gereden zou hebben, trots wuivend aan iedereen die hij tegen kwam…

Helaas heeft het niet zo mogen zijn..

En wie zegt dat het verdriet slijt, die liegt dat ie barst, of heeft nog nooit een dierbare verloren. Want het is namelijk niet zo. Het gevoel wordt anders, dat wel. Maar, zoals mijn vader zelf al zei, er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan hem denk. En zo hoort het ook te zijn; het geeft aan hoeveel hij betekend heeft, en hoe enorm groot de leegte is die hij achterliet..