Onlangs kwam ik via Feestboek terecht bij een blog van ene Annerieke Berg-de Boer. Het stuk wat zij geschreven heeft is voor mij zo ontzettend herkenbaar dat ik het graag met mijn lezers wil delen:
Als adoptieouder of adoptiekind vraag je je wel eens of er soms een groot bord om je nek hangt waarop staat: Vraag mij alles over mijn privéleven wat je wilt weten!
Zo voelt dat namelijk als je in de rij bij
de supermarkt gevraagd wordt of haar (en met haar doelen ze dan op mijn kind
dat in het winkelwagentje zit) moeder nog leeft (ik neem aan dat ze haar
biologische moeder bedoelen, want zo slecht zie ik er toch ook niet uit), of we
ook iets weten over haar 'echte' ouders en of dat nou duur is zo’n adoptiekind.
Je zou zeggen, vragen staat vrij toch? Beter vragen dan
afvragen? Geloof me, ik ben de beroerdste niet. Ik leg mensen graag uit wat
adoptie inhoudt en hoe zo'n adoptieprocedure nu eigenlijk precies in zijn werk
gaat. Maar op vragen van volslagen vreemden over het privéleven van mijn kind
dat naast me staat ga ik niet in. Die vragen vallen wat mij betreft in de
categorie ik-ben-zo-nieuwsgierig-en-ik-vraag-het-lekker-gewoon. Als het dan ook
nog eens op een manier en in bewoordingen gevraagd wordt waarvan mijn tenen
zich krommen, mijn bilspieren zich samentrekken en de haartjes in mijn nek
overeind gaan staan dan weet ik genoeg.
Wat is dat toch met sommige mensen? Die denken dat
adoptiekinderen een soort gemeengoed zijn. Dat ze alles denken te weten over
adoptie omdat ze iedere maandagavond naar Spoorloos kijken. Lieve mensen,
adoptiekinderen zijn net mensen. Net als jij en ik. Die hebben gevoelens. En
oren waarmee ze kunnen horen. Die horen de vragen die aan hun ouders gesteld
worden in de rij bij de bakker. Ze gaan daardoor merken dat ze 'anders' zijn.
Dat ze, doordat ze een ander kleurtje hebben dan hun papa en mama, in de
spotlights staan en daardoor een aantrekkingskracht uitoefenen op iedereen die
daar iets van 'vindt'.
Dan zijn er nog mensen die van adoptieouders een soort helden
maken en op een hoog voetstuk plaatsen. Zodat adoptie iets wordt voor die
ander, een ver-van-m'n-bed-show, een soort onmogelijke opgave alleen geschikt
voor de allerbeste en meest bijzondere mensen. 'Dat jij dat kunt!' zeggen ze
dan. 'Wat knap, ik zou dat nooit kunnen.' Knap? Een kind ontvangen in liefde en
mama zijn voor een schepsel van God dat mij meer dan ooit nodig heeft? Waarom
is dat knap? En gelukkig maar, wij adoptieouders zijn ook net gewone mensen.
Die enorme opvoedblunders begaan en onpedagogische keuzes maken. Maar wat een
geluk dan te weten dat: 'God doesn't call the qualified, God qualifies the
called.'
Weet je wat pas bijzonder is? Dat mijn kind vanuit een ver land
met andere gewoonten, geuren en mensen, zijn handje in mijn hand legt en die
zonder te weten wat hem te wachten staat alles opgeeft wat hem vertrouwd is.
Hij heeft alles moeten verliezen om met ons in het vliegtuig te stappen, op weg
naar een volslagen onbekende toekomst in een land waar hij nog nooit van
gehoord heeft. Dat vervult mij met diep respect en liefde voor alle
adoptiekinderen. Vaak zo kwetsbaar, maar toch onvoorstelbaar flexibel en veerkrachtig.
Wonderbaarlijk toch?!
Zullen we met z'n allen proberen de buitenwereld voor onze
adoptiekinderen zo veilig mogelijk te maken, en onze gevoelige vragen en soms
zelfs kwetsende opmerkingen lekker voor onszelf te houden? Of nee, nog beter:
Google ze! Dan kom je hier terecht!
Ik onderschrijf dit stuk volledig. Inmiddels stoor ik mij er niet meer aan, valt het mijzelf misschien ook minder op dat mensen naar ons kijken. Maar mijn god, wat had ik er in het begin een gruwelijk hekel aan als een volslagen onbekende de jongens over het haar streek met steevast de bijbehorende tekst "ik moet even voelen". Of, als je braaf de vraag beantwoord had waar ze vandaan komen, meteen de reactie kwam van "ach, zijn zij van de aardbeving?" En, wat mij ontzettend irriteerde, ook het gevoel dat je een soort van kermisattractie bent. Maar, zoals ik al zei, het stoort me nu niet meer. Ik laat het over me heen komen. Zelfs bij de opmerking "wat leuk, van die bruine kindertjes die Fries praten. Maar eigenlijk horen ze hier niet..", kon ik mij inhouden. Al zal ze ongetwijfeld geschrokken zijn van de hoeveelheid stoom die uit mijn oren kwam.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten