Vandaag precies drie jaar geleden...

Vandaag is het precies drie jaar geleden dat we in Haiti waren en onze mannetjes voor het eerst echt vast konden houden. We hadden een laptop bij ons en onderstaande tekst, waar ik nu nog de rillingen van krijg, heb ik toen die avond geschreven:

 

WE HEBBEN ZE BIJ ONS!!!!!!!!!!!!!

Na 15 maanden en 1 week wachten is het eindelijk zover; het is nu maandagavond, ongeveer half negen 's avonds. Op bed liggen onze jongens te slapen als een roosje.. Wat een dag is het geweest zeg. Vanmorgen rond kwart voor elf werden we, met z'n vijven, opgehaald en naar Bresma gebracht. Daar aangekomen werden we naar binnen gedirigeerd en werden onze kinderen gezocht. Myka was het eerst gevonden, daarna kwamen Thamarah en Wismailine, toen Schnaider en een tijdje later ook Clarel. Wow! wat er dan door je heen gaat is echt onbeschrijflijk, waanzinnig.. Schnaider wilde graag opgetild worden en drukte zich stijf tegen Gosse aan. Het is liefde op het eerste gezicht tussen die twee... Hij bleef rustig zo zitten. Clarel liet alles maar over zich heen komen; een dikke knuffel vond ie prima en verder keek hij wat om zich heen.

Na z'n anderhalf a twee uur in Bresma geweest te zijn wilden we eigenlijk wel terug naar het hotel, de kinderen waren moe en wij zelf ook door alle spanning en emoties..

We werden naar het buitenplaatsje geleid waar we moesten wachten op de chauffeur. In de veronderstelling dat hij wel snel zou komen gingen we zitten en speelden wat met de kinderen.

Maar al wat er kwam, geen chauffeur.. Op een gegeven moment duurde het zo lang dat er eerst nog eten werd gebracht voor de kinderen. Een soort van couscous met chocoladesaus of zo.. En een bord vol. De kinderen eten werkelijk als bouwvakkers... Daarna vielen Schnaider, Myka en Thamarah in slaap. Wismailine en Clarel bleven klaar wakker. Het duurde uiteindelijk nog een hele tijd voor we opgehaald werden. Eenmaal op onze hotelkamer aangekomen begon Schnaider te huilen. Hij liet zich gemakkelijk troosten door Gosse en toen was het goed. Beide mannen hebben een tijdlang op bed zitten te spelen en gek doen; het ijs was gebroken. Uiteindelijk waren ze zo moe dat ze zich makkelijk lieten omkleden en toen vielen ze al snel in slaap. We zijn benieuwd hoe het vannacht gaat..

Morgen wordt opnieuw een emotionele dag; als we het goed begrepen hebben worden morgen de biologische ouders naar ons hotel gebracht voor een ontmoeting.. Doodeng, maar tegelijk ook prachtig voor de jongens voor later...